Goede tijden, slechte tijden.....

Vandaag precies 5 jaar geleden ontplofte mijn mailbox. Wat was er aan de hand????

Heel veel mensen hadden gehoord over het inktvisjesproject in Zweden, waar ik toen inktvisjes voor inzamelde en zelf haakte. En ze wilden het ook naar Nederland en Vlaanderen halen. 

Zo sprong ik in het diepe om het allemaal een beetje aan te sturen en grote chaos te voorkomen.

Geen idee waar ik aan begonnen was.

Maar met vallen en opstaan zijn we nu zomaar 5 jaar verder.

Duizenden inktvisjes zijn er inmiddels gehaakt en uitgedeeld. Dus duizenden kindjes en hun ouders en verpleegkundigen geholpen om moeilijkheden beter te doorstaan.

Dat vind ik wel een nieuw blogje waard. Misschien een mooie kans om hier (weer?) een nieuwe start te maken, want eigenlijk mis ik het bloggen nog steeds. Ik heb de laatste jaren teveel andere dingen aan mijn hoofd gehad om er tijd voor te maken. 

In het begin kostten de inktvisjes mij heel veel tijd, zo'n 50-60 uur per week. Gelukkig zat ik toen in de situatie dat dat kon. Later werd dat gelukkig minder, maar tot de dag van vandaag ben ik er elke week wel een tijdje mee bezig. Er gebeurt nog steeds van alles.

Hopelijk zijn de grote drama's (zoals oeverloze discussies over regels, inzet van ons concept voor marketingdoeleinden, ziekenhuizen en de pers benaderen met leugens over onze inktvisjes en het zich van ons afscheiden met medeneming van ziekenhuizen door een ambassadeur met commerciële bedoelingen) nu voorbij en blijft de boel stabiel.

Mocht er zich weer iets bijzonders voordoen (je weet maar nooit) dan zal ik me opnieuw met hart en ziel inzetten om te strijden voor de basis onder ons project:

Inzet voor een goed doel zonder dat je er iets voor terug verwacht en zonder geldstromen. 

Dat is voor mij de reden om mij nog steeds voor de inktvisjes in te zetten, want waar vind je dit nog? Bijna overal gaan goede doelen met geldacties gepaard en verdwijnt er geld aan van alles dat niks met het doel te maken heeft. 

In onze Facebook-groep loopt nu alles op rolletjes. 

We hebben regels en de mensen houden zich eraan. 

We hebben veel enthousiaste haaksters die hun prachtige inktvisjes laten zien en elkaar verder helpen bij vragen. 

En we hebben de dagelijkse koffiehoek, waar iedereen die dat wil gezellig met elkaar kan babbelen over van alles en nog wat, alsof ze bij elkaar op de koffie zijn. Voor veel mensen is dit een stuk(je) van hun sociale leven. 

Op die manier is ons project veel meer geworden dan alleen iets voor de kindjes, hun ouders en de verpleging.

Vanuit de koffiehoek en de groep zijn vriendschappen en haakclubjes ontstaan.

Mensen hebben door de inktvisjes veel meer gevonden dan een leuk dingetje om te haken.

En dat vind ik geweldig.

Het is jammer dat er nog steeds ziekenhuizen zijn die niet (meer) met ons mee willen doen, omdat ze bang zijn voor ziekteverwekkers bij de kindjes. 

Wij nemen onze taak voor wat de hygiëne betreft zeer serieus en hebben een heel streng protocol voor reinigen, drogen, verpakken en bewaren. 

Er zijn inmiddels in de hele wereld duizenden en duizenden inktvisjes bij kindjes gelegd en er is nog nooit ook maar 1 ongeluk gebeurd. Dat zou toch vertrouwen moeten geven.

Mocht er een ziekenhuis zijn dat toch eens serieus met ons in gesprek wil, dan juich ik dat van harte toe. Elk ziekenhuis waar kindjes 24/7 onder toezicht staan van apparaten en/of mensen is bij ons welkom. 

Wij leveren inmiddels ook inktvisjes aan Kinder IC-afdelingen, dus niet alleen aan neonatologie. 

En dat alles tot grote tevredenheid. 

Op naar het volgende lustrum!

Met grote dank aan iedereen die zich op welke grote of kleine manier dan ook inzet voor ons project.