Explosie

Niet schrikken, het gaat alleen maar om een explosie van groen.

Dit was mijn passiebloem in april:

Namelijk: helemaal niks. Je ziet hier alleen een druivenplant.

Sinds de strenge winter van 2011-2012 was mijn passiebloem verdwenen. En niet teruggekomen na nog een strenge winter.

Ik had alle dode slierten weggehaald en dacht dat de plant voorgoed overleden was.

Maar kijk nou toch eens wat er deze zomer gebeurd is:

Voordat ik naar Zweden ging, waren er een paar sprieten te zien.

En nu is het een complete woekering.

Met zelfs een paar bloemen eraan. En nog wat knoppen.

Een wonder der natuur deze plant. Uit de dood opgestaan na 2 jaar.

De andere leuke woekering in mijn tuin is de druivenplant.

Nog nooit heb ik er zoveel druiven aan zien hangen.

Ze zijn nog niet helemaal rijp. Ik hoop dat het nog wel zover gaat komen.

Dit was mijn kraampje op de Hobbymarkt.

Het was niet mijn bedoeling om iets te verkopen. Ik wilde alleen maar laten zien wat je zoal kunt haken.

En ik hoop dat er mensen contact met mij gaan opnemen die willen leren haken tijdens een workshop aan huis.

Het enige wat ik te koop had, waren DIY-pakketjes om kettingen mee te haken.

Maar daarvan is er geen een verkocht.

Wat ik vooral gedaan heb, was reclame maken voor het Inktvisjesproject.

Ik had alle inktvissen meegenomen die ik op dat moment had en een infoblad gemaakt.

Ik had kleine strookjes met een verwijzing naar mijn blog. Daarvan zijn er heel veel meegenomen, want mensen reageerden enthousiast op het project.

Nu maar hopen dat al die mensen zich gaan melden voor het patroon en dan ook nog gaan haken. 

(wishful thinking noemt men dat)

Wat erg leuk was, was dat er een vrouw helemaal uit Dronten gekomen was. Ze had over het project gelezen op het blog van Angélique en wilde er graag meer over weten.

Ze is actief in een haak/brei-café en wil het project daar introduceren. Super aardig!

Het was gezellig tijdens het marktje. Erg veel publiek kwam er niet, maar het bleef de hele middag een beetje doorlopen. Het was leuk om mee te doen.

Dit zijn nog de laatste inktvisjes die bij mij binnengekomen zijn de afgelopen dagen:

Daisy, gehaakt door iemand die Anneke heet.

En Twinkel, Ellen en Toby, die gehaakt zijn door iemand die Gea heet.

Beide dames hebben geen blog, voor zover ik weet.

De komende dagen ben ik te vinden bij het 2 Turven Hoog festival.

Dat is een theaterfestival voor peuters en kleuters in Almere waar ik al sinds de start vrijwilliger ben.

Al zo'n jaartje of 15 dus. En het is elk jaar weer gezellig om de andere vrijwilligers van het eerste uur te ontmoeten. 

Ik hoop dat er dit jaar veel mensen de weg naar de leuke voorstellingen zullen weten te vinden.

Behalve de voorstellingen zijn er ook heel veel gratis activiteiten door het hele gebouw.

Paniek in inktvisjesland!

Voor de duidelijkheid: dit stukje gaat niet specifiek over het haken van inktvisjes voor het meisje in Nijmegen. Mijn grootste irritatie gaat uit naar iemand anders die iets doms en dan ook nog tamelijk commercieels met de inktvisjes wil doen. 
Het was een beetje jammer dat die 2 dingen tegelijk op mijn dak vielen. Daardoor is mijn reactie misschien 'nogal heftig'. Maar mijn waarschuwing blijft recht overeind staan.

Het is weer typisch Nederland: het inktvisjesproject gaat hier een eigen leven leiden.

Allerlei goedbedoelende dames willen op eigen initiatief inktvisjes gaan haken (of zijn daar al mee bezig) voor kindjes in Nederlandse ziekenhuizen.

Sommigen vragen daarvoor netjes het patroon aan mij en vertellen wat ze ermee gaan doen, anderen vragen het patroon alsof ze mee willen doen aan het Zweedse project, maar sturen never nooit een inktvisje naar mij op.

Ik vind dit allemaal prima. Iedereen is vrij om inktvisjes te haken voor wie dan ook en elk kindje waar ook ter wereld dat geholpen kan worden met een inktvisje telt.

MAARRRR.....

Wat mensen zich niet realiseren, is dat alle inktvisjes in Zweden door onafhankelijke en deskundige mensen aan een heel strenge veiligheidscontrole worden onderworpen en daarna nog op 60 graden worden gewassen voordat ze aan een kindje gegeven worden.

Er staat heel duidelijk in mijn pdf wat de eisen precies zijn. 

En toch voldeed tot nu toe ongeveer 1/3 deel van de bij mij ingeleverde inktvisjes NIET aan de eisen.

Deze worden in Zweden aan broertjes en zusjes gegeven, dus komen dan toch nog goed terecht.

Als je een ongecontroleerd inktvisje aan een kindje geeft, kan dat een levensgevaarlijk ding zijn.

Dus ik wil hier even heel sterk benadrukken dat je een inktvisje op eigen initiatief aan wie dan ook mag geven, maar als er iets fout mee gaat, is dat je EIGEN RISICO!

Ik word hier eerlijk gezegd een beetje panisch van.

Er staat heel duidelijk op mijn blog: als je iets met de inktvisjes wilt voor een Nederlands ziekenhuis, laat je initiatief dan via mij lopen.

Wil je ambassadeur zijn en dus inktvisjes inzamelen voor een bepaald ziekenhuis: prima, hartstikke fijn.

Maar realiseer je dan dat ook de verantwoording voor het afleveren van veilige inktvisjes bij jou komt te liggen. En als er iets fout gaat, dat er dan bij jou aangeklopt wordt.

Denk daar niet te licht over!!

Waarom heeft men in Zweden wel het geduld en de beschaving om zich gewoon bij het lopende project aan te sluiten en denken mensen in Nederland altijd dat ze alles zelf ook wel kunnen?

Ik word er wanhopig van.

Ter aanvulling: mijn reactie op een aantal reacties op dit stukje:
Beste iedereen die gereageerd heeft, ik hoop dat jullie vervolgreacties hebben aangevinkt, want niet iedereen kan ik anders een reactie teruggeven. Daarom doe ik het maar even hier.
Het is jammer dat sommige mensen niet lezen wat er staat.
Ik sta er absoluut niet negatief tegenover dat er ook inktvisjes voor Nederlandse kindjes gehaakt zouden worden. Integendeel. Het zou geweldig zijn als het ook in NL van de grond zou kunnen komen. En wie weet is het succes nu in Nijmegen, waar de verpleging erachter staat, een prachtige ingang daarvoor.
Natuurlijk zijn er al verschillende mensen geweest die bij mij hebben aangegeven dat ze contact met een ziekenhuis zouden opnemen. Maar van geen van allen heb ik ooit een reactie terug gekregen. Maar wat niet is, kan natuurlijk altijd nog komen.
Verder heeft er zich ook nog nooit iemand gemeld die als ambassadeur wil optreden. Wat wil zeggen: tijd willen investeren in het inzamelen, controleren, wassen, verpakken en naar het ziekenhuis brengen van de inktvisjes. En wat ook wil zeggen: de verantwoording dragen voor de goede controle. Want het lijkt mij niet dat je die taak bij de verpleging moet neerleggen.
Wat mij betreft is ieder verantwoord initiatief om ook in NL iets met de inktvisjes te doen welkom.
Maar waar ik echt panisch van word, en dat staat eigenlijk in dit blogberichtje, is dat er goedbedoeld inktvisjes worden uitgedeeld die niet okee zijn.
Stel je voor dat er iets misgaat met een kindje. Dan is dat niet alleen een drama voor het kindje en de ouders, maar ook een risico voor het tot nu toe heel succesvolle project in Denemarken en Zweden. Want je weet hoe het gaat met de media van tegenwoordig.
Dat je erop kunt vertrouwen dat alle haaksters goede inktvisjes afleveren, is duidelijk niet het geval. Want ondanks de best duidelijke instructies is tot nu toe ongeveer 1/3 van de bij mij ingeleverde inktvisjes afgekeurd.
Ook daar geldt: lezen wat er staat, valt niet mee. En dan ook nog: doen wat er staat.
Ik heb nog nooit ergens beweerd dat het Zweedse inktvisjesproject uniek is. Dat maakt mij ook niks uit. Ik vond het een mooi project. Ik haakte 3 inktvisjes. Ik schreef erover op mijn blog en vervolgens wilden er allerlei Nederlandse vrouwen ook inktvisjes haken. Dus vandaar dat ik het patroon vertaald heb. Verder heb ik geen enkel belang bij het project.
Maar ik voel me er wel verantwoordelijk voor dat het op een juiste manier gaat. Zonder risico's op gevaarlijke situaties.
Ik denk dat deze moeder (Caitlin) een verstandige vrouw is, die er verstandig mee omgaat. Maar helaas zal dat niet voor iedereen gelden.
Ik wil Caitlin trouwens het allerbeste wensen voor haar dochtertje. Ik hoop dat de inktvisjes haar zullen helpen om snel een groter en sterker meisje te worden.
En nogmaals: mocht in Nijmegen iets moois gestart worden met de inktvisjes, dan zou het prachtig zijn als het van daaruit verder over NL verspreid zou kunnen worden. Maar wel graag op een verantwoorde manier.

Een beetje reclame

Morgen wordt er een hobbymarkt gehouden in Almere Buiten.

En ik sta daar met mijn haaksels.

Ik ga proberen reclame te maken voor het Inktvisjesproject.

En ik ga proberen wat mensen enthousiast te krijgen om mij een haakworkshop bij hen thuis te laten geven.

Lijkt jou dat misschien ook leuk? 

En woon je niet al te ver van Lelystad vandaan?

Dan kun je me mailen voor meer info.

Zegt het voort, zegt het voort!!

Photochallenge #5

Ik lig weer achter met de Photochallenge, dus hier komen er weer een paar om in te lopen.

Vloeibaar:

Mijn onvolprezen pompoensoep. 

Geen topfoto, maar moet het even zijn voor nu. 

Misschien volgt later nog een betere foto van dit onderwerp.

Weerspiegeling:

Waarschijnlijk is de opdracht zo niet bedoeld, maar ik vond dit zo'n mooi staaltje van symmetrie dat ik deze voor dit onderwerp wilde gebruiken.

Maar ook voor deze geldt: misschien later een andere.

Warme kleuren:

Voor mij zijn dit ook figuurlijk warme kleuren, omdat ik de bloemen kreeg van 2 van mijn Zweedse buurvrouwen. Omdat ik terug naar Nederland ging. Lief toch?

En zie je dat half verstopte pompoentje? Daar ga ik nog meer over vertellen. 

Is de bedoeling tenminste.

En zo blijven langzaam maar zeker alleen de moeilijkste opdrachten nog over:

Nog even over de inktvisjes: als het goed is, komt mijn bank helemaal vol te zitten, want inmiddels heb ik al meer dan 100 keer het patroon aan iemand gemaild.

Ik ben toch zo benieuwd.....

Bankvulling gezocht

Voordat ik naar Zweden ging, was mijn bank helemaal gevuld met inktvisjes.

En toen ik terugkwam, was hij helemaal leeg, omdat ik de inktvisjes had meegenomen naar Zweden en afgegeven aan ambassadrice Erika Drewke in Lund.

Maar bij de post die op mij wachtte, zat 1 dikke envelop.

Van iemand die toch inktvisjes had opgestuurd.

En daardoor zitten er nu 2 nieuwe op mijn bank.

Ze zijn gehaakt door iemand die Marijke heet.

En ze zitten te wachten op vriendjes.

Er is weer heel veel plaats!

Op de Facebookpagina van het project werd nog uitdrukkelijk gezegd dat het door de ouders heel erg op prijs gesteld wordt als er een kaartje bij de inktvis zit waar o.a. een e-mailadres van de maakster op staat. 

En natuurlijk zijn medeleven en goede wensen ook van harte welkom.

Als je er zelf geen kaartje bij doet, doet de ambassadrice er een standaard-kaartje bij.

Maar persoonlijk is toch veel leuker?

Leuker dan pompoensoep

Dit vind ik toch een heel stuk leuker om te maken dan pompoensoep. :-)

Een cake met appeltjes uit eigen tuin.

Ik plukte een paar emmers vol.

En al die appeltjes gaan mee naar Nederland. 

Zonde om ze hier op de grond te laten vallen om wilde zwijnen te lokken. 

Ik hoop dat ik er mensen blij mee kan maken, want ze zijn echt lekker.

En 100% biologisch. 

Nederland, here we come.

Enne.... de pompoensoep was lekker. Ik heb er samen met een buurvrouw van gegeten en zij vond het ook lekker. Ze gaat zelfs proberen om het ook te maken met pompoenen uit haar eigen tuin.

Haha, ik wens haar veel succes. :-)

Ik heb bewondering voor Marmarel die binnen een uur zo'n soep op tafel kan hebben.

En met het stuk pompoen dat ik nog over heb, ga ik doen wat Esther me aanraadde.

Wordt vervolgd dus.

 

Maar eerst op reis. Tot ziens vanuit Nederland.

Pompoen(soep)avontuur

Toen ik vorige week zondag (tjee, zo lang geleden alweer?) bij de galleri vandaan kwam waar ik al die leuke kunst gezien had, kwam ik langs de weg dit huisje tegen:

Ik was er al eens eerder langs gereden, maar nog niet gestopt om het eens van dichtbij te bekijken.

Dat deed ik deze keer wel.

Er staat allerlei groente en fruit uitgestald, zowel buiten als binnen.

En dat kun je allemaal zelf pakken.

Er wordt je vriendelijk gevraagd om het geld in de melkbus bij de deur te doen.

Ik geloof toch niet dat zoiets in Nederland nog mogelijk is.

Ik was een beetje aan het rondkijken en foto's aan het maken (met mijn telefoon, want de batterij van mijn camera was leeg), toen de eigenaar er net aan kwam.

Ik raakte met hem aan de praat. Onder andere over de langwerpige pompoenen. 

Ik dacht dat die voor de sier waren (je ziet, ik weet er echt helemaal niks vanaf). Maar ze bleken eetbaar te zijn. De meneer zei dat je er verschillende lekkere dingen van kon maken.

Dus ik waagde de gok en nam er eentje mee. (en betaalde ook natuurlijk)

Dit huisje is trouwens ook te zien in het promotiefilmpje van Tingsryd, dat ik al eerder liet zien.
Ongeveer bij 1.30.


  Deze pompoen nam ik mee. Je zag er al iets van bij de Photochallenge.
Hier is ie in vol ornaat:

Ik ging de strijd ermee aan.
17.45 uur: de pompoen voor het laatst als 1 geheel

17.52 uur: door de helft. Dat viel nog niet mee.

17.59 uur: de pitten en de draden eruit geschept.
Dat zag er zo uit:

Daarna in stukken snijden, de schil verwijderen en in blokjes snijden.
Om 18.42 uur had ik ongeveer een kilo blokjes, zere handen en een keuken vol pompoenvlekken, omdat de stukken schil alle kanten op vlogen. Nee, ik ben geen keukenprinses....

Ik had toen nog ongeveer 1/3 pompoen over. Die ligt nu nog in de koelkast.
Ik moet me nog mentaal voorbereiden op de verdere verwerking daarvan.

Ik sneed nog 2 uien in stukjes en een paar teentjes knoflook.
Dat ging eerst in de pan met een beetje olijfolie.

18.44 uur.

Daarna de pompoenstukjes erbij.

18.49 uur.
Dat moest samen een tijdje bakken.
En toen mocht er een liter kippenbouillon bij.
Aan de kook brengen en een half uurtje laten sudderen.

18.52 uur.
Dat vond ik inmiddels een beetje te laat geworden om op te gaan wachten.
Dus kookte ik maar gauw iets anders (snellers).

Na het sudderen, moest de boel eerst een beetje afkoelen, anders zou mijn blender het niet overleven, denk ik. En aangezien ik toch al gegeten had, heb ik daar maar ruim de tijd voor genomen.

20.42 uur schepte ik de soep in de blender.

Het fijnmalen ging gelukkig wel lekker snel.
En zo had ik om 20.48 uur eindelijk een pan pompoensoep.

Die vervolgens in de koelkast verdween, want te laat om nog van te eten.
Ik geloof dat ik niet zo geschikt ben voor back-to-basic-cooking.... En dan heb ik het nog niet eens gehad over de berg afwas (en geen afwasmachine) en de vieze keuken die ik nog moest wegwerken.
De volgende dag heb ik van de soep gegeten en gelukkig was die wel lekker.
Ik wilde de pitten van de pompoen laten drogen en dan volgend jaar planten. Misschien ga ik dat ook wel doen, maar dan worden het toch sierpompoenen, denk ik.
 Als er al pompoenen uit voortkomen natuurlijk. Want misschien is er iemand die zich mijn Afrikaantjes nog kan herinneren....?  
Kleine gefrustreerde aanvulling van vandaag: daarnet nog een kopje opgewarmd in de magnetron. En ja hoor, hele magnetron onder gespetterd. Dit is echt bezigheids-voedsel....

Rondje Zuid-Zweden #2: Stockholm in de regen #1

Mijn broer woont in Sundbyberg, de kleinste gemeente van Zweden.

Op de een of andere manier heeft het gemeentebestuur het tot nu toe voor elkaar gekregen om niet door Stockholm ingelijfd te worden. Iets waar men trots op is.

Sundbyberg heeft ook een station van de Tunnelbana, alias de metro. Best een logische naam eigenlijk.

En aangezien dat op loopafstand van mijn broers huis was en het onvoorstelbaar duur is om überhaupt al met je auto Stockholm in te gaan (ze hebben daar tol voor iedereen die het waagt van de rondweg af te gaan de stad in) laat staan om daar ook nog te parkeren, gingen wij met de Tunnelbana. 

Wel zo makkelijk. En goedkoop.

Toen we nog niet de straat van mijn broer uit waren, begon het enorm hard te regenen.

Gelukkig hadden we paraplu's meegenomen.

Bij het station aangekomen, moest ik eerst een pasje kopen om te kunnen reizen.

Daarna met de roltrap de diepte in.

En vervolgens met de metro naar station Rådhuset.

Dat is net waar het centrum begint.

We liepen een stukje en kwamen uit bij water.

Niet zo raar, want Stockholm is gebouwd op 14 eilanden. 

Langs de Norr Mälarstrand, de kade waarop wij liepen, ligt een aantal boten met historische waarde.

De eigenaren van deze boten zijn lid van Stockholms Skeppsföreningen. Een vereniging die zich inzet voor het behoud van deze schepen.

De schepen zijn bewoond en kunnen ook nog steeds varen.

Tussen elke 2 schepen staat een informatiebord.

Aan het eind van de kade kun je aan de overkant van het water Gamla stan zien liggen.

Dat is het oudste deel van Stockholm. Nu een zeer toeristisch gedeelte.

Het witte torentje in het midden van de foto is de Birger Jarltoren,  het oudste gebouw van Stockholm, gebouwd in de 13e eeuw.

De eilanden van de stad worden niet alleen door bruggen met elkaar verbonden. Naar de kleinere eilanden varen pontjes. Met je OV-pasje kun je hier gebruik van maken.

Aan de kant waar wij stonden, staat het Stadshus.

In dit gebouw zetelt de gemeenteraad van de stad. Ook worden er belangrijke ontvangsten gehouden.
Elk jaar worden hier de Nobelprijzen uitgereikt.
Op de top van de toren staan 3 kroontjes. Deze Tre kronor zijn het symbool van Zweden.
Let maar eens op bij sportwedstrijden en dergelijke.
Het nationale voetbalelftal van Zweden wordt ook Tre kronor genoemd.

deze foto is niet van mij, maar van internet, dat zie je wel aan de blauwe lucht

Wij liepen verder naar het winkelgedeelte van de stad.
Eerst kwamen we op Sergels torg.
Aan dit plein ligt Kulturhuset.

Dat vond ik een erg leuk gebouw. Er zit echt van alles in. Een bibliotheek, een theater, winkeltjes, toiletten enzovoort. Het was echt een levend gebouw.
Ik stuitte nog op een winkeltje van Stockholms Stadsmission. Dat is een organisatie die zich inzet op allerlei gebieden waar de gewone instanties tekort schieten. Het voert een beetje te ver om hier helemaal uit te leggen wat ze allemaal doen. Maar ze hebben onder andere winkeltjes waar ingezamelde spullen verkocht worden. En in die winkeltjes hangen ook kledingstukken en gebruiksvoorwerpen die gemaakt zijn van gerecykleerde stoffen en spullen. Ze hebben er zelfs een merk aan gegeven: Remake.

Echt mooie en leuke dingen hingen er.

Terwijl wij in Kulturhuset waren, ging het buiten weer enorm hard regenen. Dus we bleven even lekker binnen. Er was genoeg te zien. Onder andere een maquette van de stad.

Toen de regen minder geworden was, gingen we weer verder.
Op het plein zagen we een bedelende Roma (ja, zelfs tot in het hoge noorden zijn ze doorgedrongen)

en een grapje.

En nu stop ik maar even, want dit blog is al veeeeel te lang geworden.
Wordt vervolgd, is de bedoeling.

Dit hadden we nog maar gedaan: