Brabantse bospaadjes

De laatste tijd zwerf ik nogal eens door de Brabantse bossen. Zo prachtig!
En het was natuurlijk ook nog eens zulk mooi weer. Dus genieten met volle teugen.
Geniet je een beetje mee?

Tsja.....

Was ik net weer een beetje op gang gekomen met bloggen, gebeurde er dit:

Gebroken pols.
Op 3 februari in Zweden uitgegleden (dat rijmt nog ook) helaas.
Sindsdien was typen een beetje lastig en ging alles op een laag pitje. Weinig activiteit van mij dus.
Gelukkig begint de pijn nu minder te worden en kan ik weer meer.
Tot 11 maart moet het gips erom blijven en dan worden er nieuwe foto's gemaakt. Afwachten maar.

Puzzelen

Het moet echt ongeveer 100 jaar geleden zijn dat ik voor het laatst een legpuzzel maakte en dan was het nog een kinderpuzzel.
Maar iets korter geleden kocht ik op een Zweedse veiling (een typisch Zweeds fenomeen waarover ik een andere keer misschien wat meer kan vertellen) een 'fyndlåda'. Dat is een bananendoos met spullen waarvan je niet precies weet wat het allemaal is. Je biedt op zo'n doos, omdat je gezien hebt dat er iets in zit wat je graag zou willen hebben, maar er zit nog meer in, dingen waar je geen aandacht voor had. En soms zijn dat leuke verrassingen (waar ik ook een heel blog over zou kunnen schrijven).
Ik koop weleens vaker zo'n doos, gewoon voor de verrassing.
Goed, in een zo'n doos zat dus een puzzel van 500 stukjes en ik was benieuwd of die compleet was.
In plaats van stukjes te gaan tellen, leek het me leuker om de puzzel gewoon te gaan maken.
Dus hup, doos omgekeerd op tafel en beginnen maar.

Wat was dat verslavend zeg!
Elke keer als ik er langs kwam, moest ik even proberen weer wat stukjes op hun plek te leggen.
En zo werd de puzzel stapje voor stapje, stukje voor stukje een geheel.

Vandaag zou ik bezoek krijgen van een paar buurvrouwen, dus de tafel moest leeg.
Dat was even doorwerken gisteren, tot de puzzel af was. En hij was compleet!
Ik heb er nog snel een foto van gemaakt en daarna verdwenen de stukjes weer in de doos.

Vandaag stond er iets heel anders op tafel.

En het was reuze gezellig. Ik heb het echt getroffen met mijn Zweedse buurvrouwen.

Een zware deken

Al een aantal keren had ik gelezen over dekens die zwaarder zijn dan normaal. Deze zouden een ontspannende werking hebben. Dat leek mij wel wat.
Het leek mij ook een mooie stash-buster om er eentje te maken.
Aan garen in alle kleuren van de regenboog heb ik geen gebrek dus daar mocht best het nodige van gebruikt gaan worden. Win-win dus.

Ik zocht naar een steek die veel garen verbruikt, waardoor de deken automatisch vrij zwaar zou worden. De bobbelsteek leek me daar wel geschikt voor.
Bovendien gebruikte ik meerdere draden tegelijk om het nog zwaarder te laten worden.
En zo ging ik aan de slag.

Ik begon met een zwarte rand met vasten en daarna haakte ik bobbels met paars.
Gaandeweg kwam ik op het idee om de kleuren te laten verlopen door steeds een deel van de draden te vervangen.
Bij de ene kleur is dat beter gelukt dan bij de andere, maar uiteindelijk ben ik toch wel tevreden over het resultaat.

Het is niet echt een verzwaringsdeken geworden, waar je op internet veel over kunt lezen. Die wegen minstens 7-8 kg en zijn verzwaard met plastic bolletjes of ander materiaal. De mijne weegt ruim 2 kg.
Maar voor mij heeft deze deken een prettig extra gewicht op mijn bed.
Hij is lekker warm en inderdaad ontspannend.  Project geslaagd.

Mijn laatst afgewerkte project

Eigenlijk was ik mijn blog ooit begonnen voor mezelf, om te bewaren wat ik allemaal maakte en meemaakte. Dat daar ook nog mensen in geïnteresseerd waren was alleen maar leuk.
Nu maar eens zien of ik de draad weer op kan pakken, want ook al heb ik hier al meer dan 2 jaar niks laten horen, dat betekent natuurlijk niet dat ik niks gemaakt en gedaan heb.

Maar beginnen bij het einde: mijn laatst afgemaakte project.

Een deken voor een van mijn Zweedse buurvrouwen.

Eigenlijk zouden wij samen een deken maken, waarover hopelijk later meer, die bestaat uit allemaal vierkante blokken. Maar het lukte haar niet goed.
Ik zou haar verder helpen, maar ik ben natuurlijk (nog steeds) niet altijd in Zweden, dus dat duurde even.

Zij wilde haar deken gebruiken om in de winter lekker onder te kruipen op de bank.
Maar ja, de winter is al begonnen en zij had nog lang geen deken.

Gelukkig was ze begin januari jarig en had ik best veel garen in haar lievelingskleuren liggen.
Zo kreeg ze van mij voor haar verjaardag een dekentje, zodat ze er toch alvast warm bij kan zitten deze winter. En die andere deken komt nog wel af (of niet).

Ze was er blij mee.

Ik gebruikte het patroon Fields and furrows afghan: https://www.crochet365knittoo.com/fields-and-furrows-crochet-afghan/
Het haakt lekker weg, want het is niet ingewikkeld.
Voor het originele patroon werd een verloopgaren gebruikt, maar ik pakte voor elke rij een nieuw kleurtje. Of eigenlijk 2, want de meeste rijen zijn met dubbele draad gehaakt.

Goede tijden, slechte tijden.....

Vandaag precies 5 jaar geleden ontplofte mijn mailbox. Wat was er aan de hand????

Heel veel mensen hadden gehoord over het inktvisjesproject in Zweden, waar ik toen inktvisjes voor inzamelde en zelf haakte. En ze wilden het ook naar Nederland en Vlaanderen halen. 

Zo sprong ik in het diepe om het allemaal een beetje aan te sturen en grote chaos te voorkomen.

Geen idee waar ik aan begonnen was.

Maar met vallen en opstaan zijn we nu zomaar 5 jaar verder.

Duizenden inktvisjes zijn er inmiddels gehaakt en uitgedeeld. Dus duizenden kindjes en hun ouders en verpleegkundigen geholpen om moeilijkheden beter te doorstaan.

Dat vind ik wel een nieuw blogje waard. Misschien een mooie kans om hier (weer?) een nieuwe start te maken, want eigenlijk mis ik het bloggen nog steeds. Ik heb de laatste jaren teveel andere dingen aan mijn hoofd gehad om er tijd voor te maken. 

In het begin kostten de inktvisjes mij heel veel tijd, zo'n 50-60 uur per week. Gelukkig zat ik toen in de situatie dat dat kon. Later werd dat gelukkig minder, maar tot de dag van vandaag ben ik er elke week wel een tijdje mee bezig. Er gebeurt nog steeds van alles.

Hopelijk zijn de grote drama's (zoals oeverloze discussies over regels, inzet van ons concept voor marketingdoeleinden, ziekenhuizen en de pers benaderen met leugens over onze inktvisjes en het zich van ons afscheiden met medeneming van ziekenhuizen door een ambassadeur met commerciële bedoelingen) nu voorbij en blijft de boel stabiel.

Mocht er zich weer iets bijzonders voordoen (je weet maar nooit) dan zal ik me opnieuw met hart en ziel inzetten om te strijden voor de basis onder ons project:

Inzet voor een goed doel zonder dat je er iets voor terug verwacht en zonder geldstromen. 

Dat is voor mij de reden om mij nog steeds voor de inktvisjes in te zetten, want waar vind je dit nog? Bijna overal gaan goede doelen met geldacties gepaard en verdwijnt er geld aan van alles dat niks met het doel te maken heeft. 

In onze Facebook-groep loopt nu alles op rolletjes. 

We hebben regels en de mensen houden zich eraan. 

We hebben veel enthousiaste haaksters die hun prachtige inktvisjes laten zien en elkaar verder helpen bij vragen. 

En we hebben de dagelijkse koffiehoek, waar iedereen die dat wil gezellig met elkaar kan babbelen over van alles en nog wat, alsof ze bij elkaar op de koffie zijn. Voor veel mensen is dit een stuk(je) van hun sociale leven. 

Op die manier is ons project veel meer geworden dan alleen iets voor de kindjes, hun ouders en de verpleging.

Vanuit de koffiehoek en de groep zijn vriendschappen en haakclubjes ontstaan.

Mensen hebben door de inktvisjes veel meer gevonden dan een leuk dingetje om te haken.

En dat vind ik geweldig.

Het is jammer dat er nog steeds ziekenhuizen zijn die niet (meer) met ons mee willen doen, omdat ze bang zijn voor ziekteverwekkers bij de kindjes. 

Wij nemen onze taak voor wat de hygiëne betreft zeer serieus en hebben een heel streng protocol voor reinigen, drogen, verpakken en bewaren. 

Er zijn inmiddels in de hele wereld duizenden en duizenden inktvisjes bij kindjes gelegd en er is nog nooit ook maar 1 ongeluk gebeurd. Dat zou toch vertrouwen moeten geven.

Mocht er een ziekenhuis zijn dat toch eens serieus met ons in gesprek wil, dan juich ik dat van harte toe. Elk ziekenhuis waar kindjes 24/7 onder toezicht staan van apparaten en/of mensen is bij ons welkom. 

Wij leveren inmiddels ook inktvisjes aan Kinder IC-afdelingen, dus niet alleen aan neonatologie. 

En dat alles tot grote tevredenheid. 

Op naar het volgende lustrum!

Met grote dank aan iedereen die zich op welke grote of kleine manier dan ook inzet voor ons project.

Voor al mijn lezers