Haken en lezen doe ik ook nog tussendoor

Ik geloof dat ik iemand ben die nooit stil zit niks te doen. Altijd ben ik wel met iets bezig. En soms met (te)veel dingen tegelijk. 

Een van de dingen die ik heel graag doe en die ik heel ontspannend vind, is haken. 

Er slingeren hier altijd wel een paar onderhanden haakwerken rond. Grote dingen maak ik nooit achter elkaar af. Dat vind ik saai. 

Het haakwerk waaraan ik de laatste tijd steeds even werk, is een dekentje van restjes katoen. 

Inderdaad, een zeer bont geval. :-)

Omdat ik zin had in een klein projectje dat ik eens achter elkaar kon afmaken, haakte ik een kleine poncho. 

Het randje komt uit dit boek:

En het vlindertje komt uit dit boek:

Beide boeken kreeg ik van mijn zoon en zijn vriendin voor mijn verjaardag.

Geschikt voor een meisje van ongeveer 6-12 maanden. 

Ik houd ook veel van lezen. En als ik ergens te weinig tijd voor heb (maak) is dat het wel. 

Meestal lees ik boeken alleen in bed. Tijdschriften en kranten lees ik wel overdag.

Het laatste boek dat ik uitgelezen heb, las ik ook overdag, buiten op de tuinbank. 

Dit boek is geschreven door iemand die ik al heel lang ken. Ik beschouw hem als een goede vriend.

Ik vond het interessant om te lezen, hoewel ik niet zo veel met spiritualiteit heb. 

Ik ben het wel helemaal met hem eens over dat alles wat in je leven op je pad komt altijd ergens goed voor is. Vroeg of laat kom je er achter dat zelfs de vervelendste dingen je iets goed gebracht hebben. 

Om een beetje reclame voor Harrie te maken.... hier kun je het boek bestellen als je interesse hebt:

https://www.bol.com/nl/p/omdat-je-het-aankunt/9200000057376292/

(Ik heb dit boek zelf gekocht en niemand heeft mij gevraagd om dit te schrijven, dit even voor de duidelijkheid.)

Even naar de bibliotheek

Soms kun je dingen mooi combineren. Heel mooi zelfs.

Ik ben lid van de bibliotheek in Växjö en daar had ik een boek besteld. Het dichtstbijzijnde filiaal van die bibliotheek is voor mij Ingelstad, ongeveer 20 km hier vandaan. 

Ik kon het boek daar ophalen. 

Ik zou dat natuurlijk met de auto hebben kunnen doen, maar het was zulk mooi weer dat het ook best op de fiets kon, dacht ik.

Afgelopen juni is hier in de buurt een nieuwe lange-afstands-fietsroute geopend: de Sydostleden.

274 km lang, van Växjö tot Simrishamn. Grotendeels over autovrije fietspaden die ook nog vaak geasfalteerd zijn. (wat ik zowel een voor- als een nadeel vind)
En daar wilde ik weleens een stukje van testen. Dus.... op weg naar Ingelstad.

Het stuk tussen Tingsryd en Väckelsång is geasfalteerd. Ongeveer 2 jaar geleden zag het er daar nog zo uit

Eigenlijk vond ik dat mooier. Maar nu fietst het wel een stuk makkelijker. Je hoeft niet meer zo op de weg te letten (kuilen, hobbels, stenen enzovoort) dus je kunt beter om je heen kijken.
Het asfalt is nu zelfs al aan reparatie toe. Daar werd net aan gewerkt toen ik voorbij kwam.

Een stukje verderop kwam ik deze beauty tegen. Daar moest ik even voor stoppen.

Aan de andere kant van Väckelsång stond dit huisje langs de weg.

Even binnen kijken.....

Schattig toch?

Iets verderop hield het asfalt op.
De weg ging niet alleen maar door dichte bossen.

Dat vind ik een voordeel van het landschap in dit deel van Zweden. Er zitten ook veel open stukken tussen de bossen.

Ook tijdens deze fietstocht kwam ik weer de nodige appelbomen tegen waar door niemand naar omgekeken wordt.

Het heeft hier veel minder geregend dan in Nederland de afgelopen zomer en de laatste weken is er bijna niks gevallen. Dus het stroompje onder deze brug stelde nu niet zoveel voor.

En daar lag het Lidhemssjö.

Ik kon er nu niet zo dicht bij komen, omdat ik me daar even geen tijd voor gunde. Maar ik ga zeker nog een keer terug, speciaal om daar te gaan kijken.
In het voorjaar ben ik naar een lezing geweest over de bijzondere vogels en andere dieren die hier leven en die wil ik graag een keer met eigen ogen zien.

Ook dit kom je in Zweden veel tegen. Zeker dit jaar, nadat er in december 2015 een storm met orkaankracht over het zuiden van het land geraasd heeft.

De bijenkorven van mijn enthousiast bijen houdende buurman staan hier in de wijde omtrek overal. Ook nu zag ik ze weer op verschillende plekken.

En wat zag ik daar in de verte in het land staan?

Hertjes!
En wat baalde ik dat ik mijn telelens in Nederland heb laten liggen en dat mijn kleine cameraatje ze niet dichterbij kon halen dan dit.

Niet zo ver voorbij de hertjes kwam het doel van mijn fietstocht in zicht.
Eerst de dorpsgrens en daarna de bibliotheek.

Even pauze.....

Fietsen met Gunilla

Toch fijn dat er fietsendragers zijn. Dan kom je nog eens ergens.

En ook heel fijn dat er op mijn Twinnyload 2 fietsen kunnen. 

Zo gingen mijn fiets en de fiets van buurvrouw Gunilla mee op de trekhaak van mijn auto (ik ben zo blij dat ik die eronder heb laten zetten, die is al zo vaak van pas gekomen de laatste jaren) en reden we naar de camping in Tingsryd. Daar haalden we de fietsen ervan af en lieten de auto op de parkeerplaats staan.

Ons plan was: een rondje om het meer Tiken, een prachtig meer dat naast het dorp Tingsryd ligt. 

Ik had geen idee hoe groot dat meer was en hoeveel kilometer fietsen we voor de boeg hadden, maar dat bleek achteraf nogal mee te vallen.

Hier komt een verslag(je).

We waren nog maar net op weg of we reden al (eigenwijs) een doodlopend weggetje in. Het liep echt dood, zoals het bord aan het begin al aangaf.
Vanaf het eind van dat weggetje zagen we aan de overkant van het water Tingsryd liggen.

Onderweg kwamen we heel veel rijk gevulde appelbomen tegen. Het is een beregoed fruitjaar dit jaar.

Meestal staan die bomen in de tuin van een huis, maar soms groeit er eentje zomaar in het bos. Volgens Gunilla mag je er dan wel van plukken.
Dus dat deden we ook bij 1 boom. Fijn om dan een fietstas te hebben. ;-)

Dit was mijn buit. Gunilla had ook ongeveer zoveel appels.

We reden gedeeltelijk over asfalt, maar ook over dit soort weggetjes.

En het was reuze handig om samen met Gunilla te zijn. Zij weet hier niet alleen heel goed de weg doordat ze hier opgegroeid is, maar ze weet ook veel te vertellen.

Deze dingen had ik al eens vaker zien staan, maar eigenlijk wist ik niet wat het waren. Gunilla wel.
1 mil is in Zweden 10 kilometer. 1/4 mil is dus 2,5 kilometer.
Dit ijzeren schild (of hoe noem je zoiets?) geeft aan dat het nog 2,5 kilometer is tot de kerk.
Vroeger kwamen de mensen natuurlijk van heinde en verre naar de kerk. Dan was het fijn om te weten dat je op de goede weg was en hoe ver het nog was.

Langs onze hele route kwamen we best veel paddenstoelen tegen, allerlei verschillende.

Ongeveer halverwege (maar dat wist ik toen nog niet) kwamen we een prachtig plekje tegen om even pauze te houden. Er stond zelfs een picknicktafel dus dat was helemaal handig.
We hadden schitterend uitzicht over het meer.

We hadden van alles meegenomen om niet om te komen van honger en dorst.

Zoveel dat we het niet eens op kregen.

Bij onze picknickplaats stond ook deze afgezaagde boom die nu langzaam verteerd wordt door de paddenstoelen erop.

Eendjes zijn in Zweden net zo slim als in Nederland. Die wonen in de buurt van plekken waar mensen komen, want daar valt vast weleens iets te halen. En ja hoor, ook deze keer was dat het geval.
Gunilla deelde een lekker baksel met de eendjes en zag er zelfs op toe dat alle eendjes evenveel kregen. Dat was nog niet makkelijk, want 1 eend was veel sneller en gehaaider dan de andere 2.

Was dit een mooie plek of niet?

Hier waren we ongeveer:

Niet lang nadat we weer op de fiets gestapt waren, kwamen we bij Stenfors.
Dat is een idyllische plek in het bos waar vroeger een ijzerfabriek gevestigd was. Het is nu een natuurreservaat waar veel oude bomen en bijzondere planten staan.

Het is er prachtig. En zoooo stil....

Langs het weggetje vanaf Stenfors naar de 'grote' weg liggen verschillende schattige huisjes (en huizen). Van mooi onderhouden tot behoorlijk vervallen.

Het viel mij op dat ze bijna allemaal blauwe deuren hadden.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het minpuntje van deze verder geweldige route: de grote weg.
Daar moesten wij een stuk op fietsen, er was geen andere mogelijkheid.

De auto's mogen daar 90 en dat rijden ze dus ook minstens. Voelt niet echt prettig om daar op je fietsje te zitten.
Gelukkig wist Gunilla een stukje verderop een weggetje dat ongeveer parallel liep en konden we weer rustig verder fietsen.

Dat weggetje kwam uit bij Tingsryd. Daar reden we langs het dorp via het fietspad zonder auto's (luxe in Zweden) weer richting camping, waar de auto nog netjes op ons stond te wachten.
Einde van een ontzettend leuke middag.

Onze fietstocht was ongeveer 20 kilometer lang. En onderweg zijn we maar 1 persoon tegengekomen.

Daily workout

'Hout houdt je vele malen warm' is een uitdrukking in Zweden. 

En die is niet uit de lucht gegrepen. 

Mijn buurvrouw Gunilla kocht 10 kubieke meter hout om in de winter op te stoken. Alles wat zij teveel zou hebben, mocht ik van haar overnemen. Dat werd uiteindelijk ongeveer 3 kubieke meter.

Het hout was, al gezaagd, gehakt en gedroogd, bij haar voor de deur afgeleverd. En het liep natuurlijk niet vanzelf naar mij. 

We mochten de auto plus aanhanger van een buurman lenen, zodat we niet tig keer met een kruiwagen heen en weer zouden hoeven lopen. 

Dat werd dus voor ons de eerste keer om het warm te krijgen van deze houtblokken.
De aanhanger volladen.

Daarna naar mijn huis rijden en alles weer uitladen.

Daar lag berg 1 in mijn tuin.

Het hout links had ik nog over van vorig jaar. Dat heb ik daar opgestapeld. Het lag eerst gewoon op een hoop in de houtkelder, maar daar moest nu het nieuwe hout ook bij. Dus stapelen maar.

En dan aan de slag met het nieuwe hout.

Eerst gooide ik het voor de deur. Dan hoefde ik minder ver te lopen.
En dan maar stapelen.

En toen ging het regenen, dus moest de resterende berg afgedekt worden en kon ik even niet verder.
Het is natuurlijk zonde als zulk mooi droog hout nat regent.

De volgende avond ging ik weer verder.
En kijk eens wie zich onder de houtblokken verstopt had.....

Ik bracht hem of haar naar de composthoop een stuk verderop. In de hoop dat hij/zij daar weer bescherming zou vinden.

En verder stapelen maar weer, totdat het donker werd en ik niets meer kon zien in de kelder.
De volgende ochtend lag dit nog op mij te wachten:

Toen dat weg was,

zag het er in de kelder zo uit:

Die avond haalden we nog een vrachtje.

En laadden dat bij mij weer uit. Iets dichter bij de houtkelder deze keer.

Gunilla ging naar huis en ik dekte het hout af. Ik had wel genoeg hout in mijn handen gehad voor die dag. Het werd trouwens ook al donker.

En stapelen maar weer, tot ongeveer de helft van berg 2 weg was.

Toen vond ik het mooi geweest en ging het zeil er weer over.

De laatste ronde.....

En 3 kwartier stapelen later:

Een kelder vol met hout.
Deze blokken hebben mij nu al een paar keer goed warm gehouden en dat gaan ze in de winter weer doen.
Dan haal ik hier steeds een kistje vol vanaf, breng dat naar de houtgestookte verwarmingsketel in een andere kelder en probeer er een stevig vuur van te maken.
En door dat vuur wordt het water in mijn radiatoren in huis verwarmd.

Heel veel mensen in Zweden stoken hout. Dat is hier de goedkoopste manier om je huis warm te houden. Een beetje bewerkelijk, maar ach, dat is ook wel weer leuk. Terug naar de natuur.