Terug naar Zweden

Eigenlijk was ik nog niet eens klaar met mijn berichtjes over mijn terugreis van Zweden door Duitsland. En nu zit ik alweer in Zweden en ga ik iets laten zien van mijn reis daarheen.

De tijd gaat zo snel! Ik wil zoveel vertellen, maar het lukt gewoon niet. Nou ja, wie weet, schrijf ik later nog eens iets over de periode hiervoor. We zullen zien.

Deze keer lukte het mij niet om met een veerboot te reizen. Alle boten waren al vol en/of waren veeeeeeel te duur. Waanzinnige prijzen worden er gerekend in het hoogseizoen.
Daar doe ik niet aan mee. Dan de lange route maar weer eens.

Zaterdag reed ik dit stuk:

Eerst naar Famila Einkaufsland in Oldenburg-Wechloy. Een mooi winkelcentrum vlak langs de snelweg, met veel winkels, veel dingen om te eten (voor wie dat wil) èn... gratis schone toiletten. Daarom stop ik daar meestal.
Even inkopen doen, even naar het toilet en tenslotte nog even goedkoop tanken.

Daarna rustig verder op weg naar mijn overnachtingsadres.
Tot Hamburg ging het allemaal heel vlotjes.
Op ongeveer dezelfde plek waar ik vorig jaar de 100.000 km passeerde op de teller in mijn auto, ging deze nu over de 120.000.

Tijdens een heftige regenbui, op een brug waar je niet harder mocht dan 80 vanwege de harde wind.

Bij de Elbe-tunnel in Hamburg zijn wegwerkzaamheden. Ik was blij dat ik daar pas 's avonds voorbij kwam en dat het zaterdag was. Aan de andere kant stond nog een flinke file, maar ik kon gelukkig doorrijden.
Tussen Hamburg en Flensburg waren nog minstens 3 stukken van minstens 10 km waar wegwerkzaamheden waren en een snelheidslimiet van 60 km per uur.
Gelukkig was het mogelijk om die snelheid te halen, ook al was het best druk. Ik moet er niet aan denken hoe het daar is als het echt druk is.

Rond 21.15 uur kwam ik aan bij Ferienhof Budach.
Ik vind dat een heel prettig overnachtingsadres. Het is op een boerderij, niet ver van de snelweg. Aardige mensen, ruime en schone kamers en badkamers. En ook makkelijk: een keuken ter beschikking. En helemaal niet duur.
's Nachts is het daar doodstil en donker, dus zelfs ik (slechte slaper) slaap daar goed.

Zondagmorgen kon ik uitgerust weer verder, op weg naar mijn einddoel: mijn Zweedse huis.

De eerste stop was vlakbij Ferienhof Budach, bij Scandinavian Park in Handewitt, vlak voor de Deense grens.
Daar is een tankstation waar je vrij goedkoop kunt tanken. En daar stonden me toch een rijen auto's!! Gelukkig wist ik dat er nog geen kilometer verderop een Shell-tankstation is. Dus ik reed even door. Nog goedkoper tanken en zonder wachtrij. :-)
Daarna ging ik terug naar het Scandinavian Park om even whiskey te gaan kopen voor mijn Zweedse buren. Er is daar namelijk een enorme winkel waar je allerlei producten die in Scandinavië duur zijn kunt kopen voor Duitse prijzen.
Ook daar was het een gekkenhuis. Enorm druk. Het was duidelijk nog hoogseizoen.
Tegenover de grote winkel is een vestiging van Beate Uhse.

Opvallend dat alle parkeerplaatsen daar leeg waren, terwijl de rest van het parkeerterrein stampvol was. ;-)

Aan de lucht kon je zien dat het wisselvallig weer was.

Ik dronk nog een kop koffie terwijl ik in mijn boek las en daarna ging ik echt op weg.
Maar daarover vertel ik later wel, anders wordt het verhaal hier te lang.

Slakkenleed

Ook dit jaar hoor ik weer veel mensen klagen over de grote hoeveelheid slakken in hun tuin.

Dat die slakken zich daar bevinden is niet het probleem. Wat ze daar doen wel. 

Dat is deel 1 van mijn blogje over slakkenleed.

 Ze vreten van alles aan.

Ze vreten van alles op.
Elk klein bloemetje dat het ook maar waagde om aan mijn courgetteplant te beginnen te groeien werd onmiddellijk vakkundig verwijderd.

Nu heeft weer een klein bloempje een poging gewaagd. Ik ben benieuwd of het er morgen nog is.

Het is trouwens een mannelijke bloem, dus een courgette gaat het hoe dan ook niet worden.

Ze doen echt hun best om werkelijk overal bij te komen.
Deze slak bevindt zich op bijna 2 meter hoogte.

En deze is nog erger. Die kwam zelfs binnen!

Ieuw! Zeker 15 cm lang! Gelukkig heb ik er niet op gestaan, al helemaal niet met blote voeten.
Omdat ik meestal nogal diervriendelijk ben, heb ik zelfs deze griezel opgepakt met keukenrol en buiten in het bos gegooid.

Ondanks dat ik niet actief op slakkenjacht ga, heb ik toch per ongeluk wel wat slakkenleed veroorzaakt. Daarom deel 2, over heel ander slakkenleed.

Een niet schoongemaakt bakje van een Mona-toetje stond om een andere reden in mijn tuin en was volgeregend. Dat blijkt een soort slakkenval te zijn geworden.
Ik hoop dat deze dames en/of heren geen al te gruwelijke dood zijn gestorven.

En hier nog zo'n voorbeeld:

Een bakje met een rest aardappelsalade die ik niet meer lekker vond. En ook daar een aardige laag water erbij door de regen.
Kennelijk ook heel aantrekkelijk voor slakken.

Tja, soms is de natuur hard. Voor mensen, planten en dieren.

Doe nog eens een kastje

Sinds ik op mezelf woon, heb ik al vaker meubels opgeknapt en dat hier laten zien.

Vorige week heb ik weer zo'n projectje afgerond.

Ik kreeg van iemand een lelijk beschadigd kastje in ruil voor een zak paaseitjes.

Dat stond al op mij te wachten toen ik ongeveer een maand geleden terugkwam uit Zweden en op 1 van de eerste dagen zonder regen ben ik eraan begonnen.

Ik was zelfs al zo snel begonnen dat ik vergeten was om een foto te maken van het kastje zoals het was. Hier was ik al bezig met het schuren van de bovenkant en waren de laatjes er al uit.
Die stonden al geschuurd klaar.

Een tijdje later had ik de deurtjes eraf gehaald, al het beslag verwijderd en ook de deurtjes geschuurd.
Toen begon het weer te regenen en moest het kastje een tijdje wachten onder plastic totdat ik ermee verder kon.

Op een mooie avond ging de eerste laag verf erop.

En natuurlijk wisten allerlei vliegjes de natte verf gauw te vinden. Grrrr......

De volgende dag schilderde ik het kastje zelf.

En een paar dagen later alles nog een keer na eerst alle vastgeplakte beestjes weggeschuurd te hebben.
Deze keer schilderde ik overdag, dus dat scheelde een stuk.

Ik liet het 2 dagen drogen om de verf een beetje hard te laten worden.
Ik maakte al het beslag schoon.

Zette het kastje op de plek waar het moest komen te staan.

Schroefde al het beslag weer vast en plaatste alles terug.

Daarna maakte ik nog even pakketjes met vrolijk papier erom van de plankjes die niet mooi meer waren.

En zette ze in het kastje.

Daarna nog even het kastje inruimen en zo is er weer wat zooi aan het zicht onttrokken.
Best een leuk kastje geworden, al zeg ik het zelf.

Ik gebruikte Histor monodek in de kleur Mineral. Ik had verwacht dat dat net niet wit was, maar het blijkt toch echt wel lichtgrijs te zijn. Nou ja, ook mooi. En het is in elk geval erg fijne verf om mee te werken.
Het lukte niet helemaal met 1 laag, zoals de verf belooft, maar ik denk dat het wel gekund had als ik iets meer verf had durven te gebruiken.

Prachtige-avond-fietstocht, vervolg

Nadat ik een paar broodjes en een pak sap gekocht had bij de Jumbo fietste ik verder door het met toeristen gevulde Nunspeet. 

Ik ging op zoek naar een bankje om even rustig mijn broodjes op te kunnen eten, maar alle bankjes daar waren al bezet. 

Bij het station kwam ik dit beeld tegen:

En vlak daarna, bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten weer een afbeelding van een wild zwijn.

Zou dat een waarschuwing zijn?

Bij het bezoekerscentrum (dat gesloten was) hing een mooi gedicht aan de muur.

Recht tegenover het bezoekerscentrum stond een uitkijktoren (ook gesloten, het was natuurlijk ook al laat).

Het eerstvolgende bankje dat ik tegenkwam stond hier:

Niet echt een aantrekkelijke plek zo bij het viaduct over de A28.

Dus ik reed nog maar even door, op weg naar knooppunt 12. Er zou vast wel ergens een leuker bankje komen.
Maar nee, op dat stukje geen bankje gezien.
Bij knooppunt 12 zag ik wel een aparte straatnaam.

Als je daar woont, zul je je adres vast vaak moeten spellen. Maar ik vermoed dat er niet zoveel mensen wonen aan deze laan, aangezien het midden in het bos was.

Dat er echt wilde zwijnen in deze bossen wonen, was op meerdere plekken duidelijk te zien.

Ik kwam regelmatig hun wroetsporen tegen.
En natuurlijk nog steeds heel veel mooie wandelpaden aan beide kanten van het fietspad.

Het is echt niet vreemd dat hier veel toeristen op af komen, het is werkelijk een prachtige omgeving.

En ja hoor, bij knooppunt 71 vond ik eindelijk een geschikt bankje.

Daar ging ik even zitten om mijn broodjes op te eten en een stukje te lezen in mijn meegenomen spannende boek.
Vanaf hier hoefde ik nog maar ongeveer 12 km te fietsen en het was 'pas' 20.45 uur, dus dat moest goedkomen.

Precies op dit punt hield het bos op en begon de heide.
Toen ik weer op de fiets stapte, zag ik dat de zon begon onder te gaan. Een prachtig gezicht.

Maar wel een klein beetje verontrustend eigenlijk. ;-)
Hoewel de zon onder aan het gaan was, was het nog steeds licht. Ik zag het fietspad voor mij uit kronkelen.

Bij knooppunt 73 stond deze paddenstoel:

Ik moest hier linksaf richting knooppunt 53.
Harderwijk minder dan 10 kilometer en het was 21.12 uur. Ik dacht dat dat wel voor het donker zou moeten gaan lukken.

De route ging verder door de Leuvenumse bossen.

Op het bordje stond dat je daar niet meer in mocht na zonsondergang.

Maar het was nog niet donker, dus de zon was nog niet onder. Gauw verder fietsen dan maar.

Op de open stukken was het nog wel licht, maar tussen de bomen ging mijn fietslamp inmiddels vanzelf aan.

En daar zag ik er opeens eentje staan: een wild zwijn. Vlak langs het fietspad.
Ik stopte om mijn camera te pakken, maar ik geloof dat dat niet op prijs gesteld werd.
Het zwijn (een vrouwtje) begon te lopen en dreigende geluiden te maken. Tegelijk hoorde ik dat het zwijn niet alleen was. Van verschillende plekken kwamen schreeuwende zwijnengeluiden. Van zwijnen die ik niet zag.
Het leek me verstandiger om de camera maar even te laten voor wat het was en snel door te fietsen.
Heldendaden zijn alleen leuk als ze goed aflopen. Dus helaas geen bewijs van dit avontuur. :-)
Zo kwam ik om 21.30 uur heelhuids aan bij knooppunt 53, waar het eigenlijk best al donker was.

Na ongeveer 10 minuten door een aardig donker stuk bos gefietst te hebben, kwam ik aan bij meer open landschap. Dus was het daar nog best licht.

Daar stond een bordje met deze tekst:

Ik was benieuwd hoeveel zand dat dan wel zou zijn.
Het viel mee, maar wat er naast het fietspad lag, was adembenemend.
Het Beekhuizerzand, waar de fietsroute naar genoemd is.

Het was helaas te laat om nog mooie foto's te kunnen nemen en er echt van te kunnen genieten, maar ik wil hier zeker graag nog een keer naar terug. Dan bij daglicht, met een betere camera en genoeg tijd om dit beter te kunnen bekijken en beleven. Het is zo bijzonder.

Om precies 22.00 uur kwam ik aan bij het laatste knooppunt van de route, knooppunt 50.
Toen was het inmiddels wel echt donker, maar ik hoefde nog maar een paar kilometer en ik had licht op mijn fiets.

Na het laatste stukje donker bos, ging de route verder over het fietspad naast de provinciale weg richting Harderwijk. Dus daar was straatverlichting.

In Harderwijk aangekomen, was het 22.17 uur.

En nog steeds een lekkere temperatuur.

Een klein stukje verderop stond mijn auto, bij knooppunt 11.

Route volbracht. Net op tijd. Of net te laat, het is maar hoe je het wilt zien.

Het was een prachtige route, een prachtige avond en dus een prachtige avondfietsroute.
Ik heb er erg van genoten. Ik hoop dat jullie een beetje hebben kunnen mee genieten.

Ik denk dat ik deze route nog een keer in de omgekeerde volgorde ga fietsen en dan iets eerder op de dag.