Daily workout

'Hout houdt je vele malen warm' is een uitdrukking in Zweden. 

En die is niet uit de lucht gegrepen. 

Mijn buurvrouw Gunilla kocht 10 kubieke meter hout om in de winter op te stoken. Alles wat zij teveel zou hebben, mocht ik van haar overnemen. Dat werd uiteindelijk ongeveer 3 kubieke meter.

Het hout was, al gezaagd, gehakt en gedroogd, bij haar voor de deur afgeleverd. En het liep natuurlijk niet vanzelf naar mij. 

We mochten de auto plus aanhanger van een buurman lenen, zodat we niet tig keer met een kruiwagen heen en weer zouden hoeven lopen. 

Dat werd dus voor ons de eerste keer om het warm te krijgen van deze houtblokken.
De aanhanger volladen.

Daarna naar mijn huis rijden en alles weer uitladen.

Daar lag berg 1 in mijn tuin.

Het hout links had ik nog over van vorig jaar. Dat heb ik daar opgestapeld. Het lag eerst gewoon op een hoop in de houtkelder, maar daar moest nu het nieuwe hout ook bij. Dus stapelen maar.

En dan aan de slag met het nieuwe hout.

Eerst gooide ik het voor de deur. Dan hoefde ik minder ver te lopen.
En dan maar stapelen.

En toen ging het regenen, dus moest de resterende berg afgedekt worden en kon ik even niet verder.
Het is natuurlijk zonde als zulk mooi droog hout nat regent.

De volgende avond ging ik weer verder.
En kijk eens wie zich onder de houtblokken verstopt had.....

Ik bracht hem of haar naar de composthoop een stuk verderop. In de hoop dat hij/zij daar weer bescherming zou vinden.

En verder stapelen maar weer, totdat het donker werd en ik niets meer kon zien in de kelder.
De volgende ochtend lag dit nog op mij te wachten:

Toen dat weg was,

zag het er in de kelder zo uit:

Die avond haalden we nog een vrachtje.

En laadden dat bij mij weer uit. Iets dichter bij de houtkelder deze keer.

Gunilla ging naar huis en ik dekte het hout af. Ik had wel genoeg hout in mijn handen gehad voor die dag. Het werd trouwens ook al donker.

En stapelen maar weer, tot ongeveer de helft van berg 2 weg was.

Toen vond ik het mooi geweest en ging het zeil er weer over.

De laatste ronde.....

En 3 kwartier stapelen later:

Een kelder vol met hout.
Deze blokken hebben mij nu al een paar keer goed warm gehouden en dat gaan ze in de winter weer doen.
Dan haal ik hier steeds een kistje vol vanaf, breng dat naar de houtgestookte verwarmingsketel in een andere kelder en probeer er een stevig vuur van te maken.
En door dat vuur wordt het water in mijn radiatoren in huis verwarmd.

Heel veel mensen in Zweden stoken hout. Dat is hier de goedkoopste manier om je huis warm te houden. Een beetje bewerkelijk, maar ach, dat is ook wel weer leuk. Terug naar de natuur.

Wie niet waagt, die niet wint, slot

Razendsnel werd het weer vrijdag. De dag waarop alle dames mij gingen verlaten.

Rond half 11 waren ontbijt en koffie op, alle bedden afgehaald en alle koffers en tassen weer ingepakt.

Hanneke en Sandrina stapten in de auto en gingen op weg naar een noordelijker stukje Zweden om daar nog even verder te gaan genieten.

Met de andere dames reed ik naar het station in Växjö. 

Corry en Margreet gingen met de trein naar Kopenhagen. Corry vloog van daaraf gelijk door naar Amsterdam en Margreet plakte er nog een leuk weekendje Kopenhagen aan vast, samen met haar man. Een goed idee!

Helen moest pas later op de dag op het vliegveld van Växjö zijn, dus kon ik met haar nog een aantal uurtjes in de stad doorbrengen.
We liepen door Storgatan, de autovrije winkelstraat.
En omdat het zulk mooi weer was, konden we lekker buiten op een terrasje lunchen.

Dit was nog maar een bijgerechtje. De echte lunch moest toen nog komen. En die was ook erg lekker.
Een uitgebreide lunch kun je wel aan de Zweden overlaten. Uit eten gaan in de avond is een stuk minder goed geregeld.

Toen we klaar waren, gingen we nog heel even langs het winkelcentrum Grand Samarkand en daarna bracht ik Helen naar het vliegveld.
De week met de dames zat erop.
Het was heel vreemd en stil toen ik weer alleen in de auto zat. En nog stiller toen ik in mijn lege huis kwam. Dat was even wennen.
Mijn stem had ook even tijd nodig om weer bij te komen, want die had overuren gemaakt.

Maar wat kijk ik met veel plezier terug op deze onvergetelijke week.

5 vrouwen die elkaar niet kenden en die toch de stap durfden te wagen om af te reizen naar Zweden om daar samen met mij (die de een wat beter kende dan de ander) een spannende week tegemoet te gaan. Ik heb er bewondering voor.
Van tevoren had ik het plan om te delen in elkaars verschillende vormen van creativiteit (haken, koken, bakken, zingen, muziek maken en nog veel meer) in de vorm van workshops of iets dergelijks. Maar dat is er helemaal niet van gekomen. Het was veel te mooi weer om binnen te zitten, dus we hebben vooral veel buitenactiviteiten gedaan.
De andere dingen werden daar een beetje tussenin gepast.
Er werd elke avond door iemand lekker gekookt, er werd spontaan koffie gezet, thee gezet, afgewassen en opgeruimd. Dat ging allemaal zo soepel.
We hebben veel gekletst, serieus gepraat (niet teveel), gelachen, gezongen, gelezen en gehandwerkt.
Iedereen leefde ongeveer in zijn eigen tempo en dat ging prima.
We hebben weinig gesnoept en niet veel alcohol gedronken, hartstikke braaf.
Er is niet veel gesnurkt, zoals van tevoren werd gevreesd.
Ik hoop (en denk) dat iedereen een leuke week heeft gehad.
Ik in elk geval.

Dus lieve dames, heel erg hartelijk bedankt.
Voor jullie komst, jullie aanwezigheid (en ook voor jullie vertrek, hahaha).
Voor jullie gezelligheid, creatieve inbreng, culinaire inbreng en alle andere inbreng.
Voor jullie sociale vaardigheden die deze week tot een succes hebben gemaakt.
Voor alles wat jullie hebben meegebracht en voor alles wat jullie hebben achtergelaten.
Voor alle materiële dingen en vooral voor alle immateriële dingen.
Totdat ik dement word, zijn het onvergetelijke herinneringen.
Wat mij betreft is de gok helemaal geslaagd. 

Ik hoop nog een keer zo'n leuke week mee te maken.
Als het je leuk lijkt om eraan mee te doen, kun je je opgeven voor mijn Facebookgroep die hierover gaat:  www.facebook.com/groups/MakeMyDreamComeTrue/
Wie weet..... 

Wie niet waagt, die niet wint, deel 4

Wat vloog de tijd voorbij. Voordat we het wisten, was het alweer donderdag, de laatste dag dat we met zijn allen waren. En opnieuw was het prachtig weer. Wat een geluk.

's Morgens gingen Hanneke en Sandrina inkopen doen voor ons laatste gezamenlijke avondmaal. 

De rest hing heerlijk buiten rond met boekje, haakwerkje of gitaar. 

In de loop van de middag reden we naar Tingsryd.

In Tingsryd staat het warenhuis Börjes, een fenomeen dat je gezien en ervaren moet hebben als je hier bent.

In de jaren 40 begon de zaak als klein textielwinkeltje en groeide alsmaar verder uit tot een van de eerste warenhuizen. In de huidige winkel is daar nog veel van terug te zien. De oude bordjes boven de gangpaden en muurschilderingen uit de jaren 50 bijvoorbeeld.

Natuurlijk worden er nu gewoon spullen van nu verkocht, maar de sfeer ademt toch nog de jaren 50, vind ik.
Bijna alles wat je nodig kunt hebben, is bij Börjes te koop. Dat is reuze handig hier op het platteland. Dan hoef je niet overal ver voor te rijden. De 'grote' stad, Växjö, is hier toch ruim 40 km vandaan.

Wat Börjes echt bijzonder maakt en zelfs bekend in het hele land, is de cafetaria.
Boven in de winkel hangt een soort balkon waarop je aan de ene kant uitzicht hebt over het centrum van Tingsryd en aan de andere kant over de winkel. Leuk om daar te zitten dus.
Wat nog leuker is, is dat de koffie en de thee er maar 1,5 kroon kosten. Dat is nog geen 20 cent.
Ook alle lekkere dingen die je erbij kunt nemen zijn behoorlijk goedkoop.
Dat zorgt ervoor dat Börjes een echte ontmoetingsplaats is geworden voor iedereen die in Tingsryd even een rustmomentje of een gezelschapsmomentje zoekt. 's Morgens zit half bejaard Tingsryd daar met elkaar aan de koffie. En iedereen die komt winkelen neemt ook even pauze in de cafetaria. Er zijn tijden dat je echt geen vrij tafeltje kunt vinden en dat de rij voor de kassa tot onderaan de trap staat.
Gelukkig was het rustiger toen wij daar met zijn zessen kwamen aanzetten.
Wij gingen niet alleen iets drinken bij Börjes, wij gingen ook de räkmacka eten die tot ver buiten Tingsryd beroemd is. Van heinde en verre komen mensen die eten.

Zo ziet de vitrine eruit waar ze in staan:

En zo zagen die van ons eruit:

Een räkmacka is een boterham met een hele berg garnalen erop. En nog wat andere lekkere dingetjes.

Toen we alles op hadden, zijn we nog even door de winkel gelopen en daarna vonden we het veel te mooi weer om nog langer in Tingsryd rond te hangen en gingen we terug naar mijn huis.
Maar we hadden nog meer plannen voor deze laatste dag samen.

Eerst wandelden we naar mijn lievelingsplekje hier in de buurt, een klein strandje aan een meer. Met picknicktafels en een steiger. Meestal is er niemand anders te bekennen als je daar komt en dat was ook dit keer (gelukkig) zo.

 

We zaten heerlijk te genieten van het zonnetje, de stilte (meestal alleen door onszelf onderbroken) en het uitzicht. Het is daar zo prachtig, bijna magisch, vind ik.

We vonden ook nog een klein vriendje.

En we noemden hem Willy. Willy was constant op zoek naar een ontsnappingsweg, maar helaas voor Willy ging de tafel niet omhoog. Daarom hebben wij hem maar een handje geholpen en hem in een boom gezet. Toen klom hij vrolijk omhoog en verdween uit het zicht.

Na een tijdje besloten we maar weer eens terug te gaan lopen. 

Eenmaal thuis stond er in de koelkast iets heel lekkers op ons te wachten.

De eerder op de dag door Hanneke en Sandrina gemaakte smörgåstårta.

Dat betekent letterlijk: boterhammentaart. En dat is het eigenlijk ook. Sneetjes witbrood zonder korst met daartussen allemaal erg lekkere dingen: verschillende soorten vis en garnalen, komkommer, tomaten, sla, dille en nog meer. Als je hier klikt, kun je heel veel voorbeelden zien. 

We konden nog lekker buiten zitten tot de taart op was. Dat duurde niet lang. Na een kwartier was ie tot de laatste kruimel verdwenen. 

Binnen hebben we ons de rest van de avond vermaakt met Helen op gitaar en de rest uit volle borst meezingend. De een wat zuiverder dan de ander. :-)

Ook werden de gemaakte kosten met elkaar verrekend en die leken erg mee te vallen. Sommigen hielden zelfs nog Zweedse kronen over. Daar kon Hanneke weer blij mee gemaakt worden, want die had er nog een paar nodig. 

En zo was de week alweer bijna om. :-(

Wie niet waagt, die niet wint, deel 3

En toen was het alweer woensdag. De tijd vloog voorbij. 

Vandaag gingen we iets stouts doen, hoorde ik achteraf. 

Al een paar keer was ik voorbij een bordje gekomen waarop "Naturstig 8, 9, 12 km" stond.

Dat betekent Natuurpad. En daar was ik benieuwd naar, maar het was er nog nooit van gekomen om het te gaan lopen. 

Ik stelde het aan de dames voor en zij hadden gelijk allemaal zin. Dus na de koffie en de lunch gingen we op weg naar Jät.

We parkeerden de auto bij Jäts gamla kyrka. Dat is een heel oud kerkje (het oudste deel is van 1226) dat door tijdige restauraties heel goed bewaard is gebleven. Het ligt op een prachtige, stille plek.

Deze foto komt van Wikipedia

We liepen richting het startpunt van onze wandeling, het bordje dat ik al vaker gezien had, een stukje verderop langs de weg.

Het eerste wat we tegenkwamen, was een leegstaand huis met een appelboom en 3 pruimenbomen in de tuin. Heel veel fruit lag er op de grond en de takken hingen ook vol. Hier werd duidelijk niet naar omgekeken. Zo zonde. 

Daarom stapten wij de tuin in en aten het een en ander op. Daarna liepen we verder en kwamen onderweg nog meer volgeladen fruitbomen tegen. Maar die stonden bij bewoonde huizen, dus daar bleven we af. 

Deze rode appels waren zo groot en zo mooi, daar hebben we vol bewondering naar gekeken. 

Eenmaal van de weg af liep Margreet voorop en wij volgden. 

Als snel ging het pad langs het water, een uitloper van het grote meer Åsnen. 

Het is daar zo mooi! En zo rustig, dat kun je je bijna niet voorstellen.

Langs het eerste stuk stonden nog wat vakantiehuisjes, maar daarna eigenlijk geen bebouwing meer. 

Bij het strandje waren maar een paar vrouwen met kleine kinderen en een ouder echtpaar. Verder niemand. En dat kwam nog doordat het heel warm weer was, anders was daar waarschijnlijk ook niemand geweest. 

Even uitrusten en genieten van het uitzicht.

De kindjes waren heerlijk aan het spelen in het water. En ze praatten zo leuk Zweeds. :-)

We kwamen onderweg allerlei dieren en diertjes tegen. Onder andere de nodige hazelwormen.

Ik dacht dat dat kleine slangetjes waren, maar Hanneke wist dat het hagedisjes zonder poten zijn.

We kwamen bij een uitkijktoren.

Degenen die daarop klommen hadden een prachtig uitzicht.

Daarna liepen we nog een heel stuk door het bos, vlak langs het meer.
We kwamen nog leuke koeien tegen.

En uiteindelijk kwamen we, na de ronde van 8 km te hebben gelopen, weer terug bij het kerkje van Jät.

Daar hebben we nog even op een bankje gezeten en daarna een rondje rond de kerk gelopen.
Humor hadden ze er ook.

Voordat we in de auto stapten, gingen we nog even naar de fruitbomen bij het leegstaande huis en plukten en raapten de nodige pruimen.

En dat bleek eigenlijk heel stout te zijn.....
Ik dacht dat het geen kwaad kon om (afgevallen) fruit van de verrotting te redden, maar later hoorde ik dat het in Zweden niet de bedoeling is om dit zomaar zonder toestemming van de eigenaar te pakken. Nou ja, de pruimen waren er niet minder lekker om.
En ik blijf het zonde vinden dat al dit kostelijke fruit nu zomaar blijft verrotten omdat niemand het pakt of plukt. Hopelijk hebben er dan nog veel dieren iets aan.

Toen we allemaal weer thuis waren, heeft Margreet een heerlijke pastasalade voor ons gemaakt.
We hebben elke dag zo lekker gegeten!

´s Avonds heb ik nog Ticket to Ride gespeeld tegen Helen. En heel erg verloren.
De anderen keken gezellig mee.