Geluk bij ongeluk

Aan de overkant van de straat wacht onze vriend en buurman P op het einde van zijn leven. En uiteraard leven wij mee met hem en vooral met zijn vrouw T, die het nu heel zwaar heeft.
Ook ons gaat dat niet in de koude kleren zitten. Dat merkte ik vooral gisteren (en ook nu nog steeds): ik kwam tot niks. Zelfs de sufste klusjes kostten moeite. De hele tijd draaiden mijn gedachten om wat er op dat moment aan de overkant van de straat zou gebeuren.
Om de onrust wat te beteugelen, ben ik maar aan het bakken geslagen. Er lagen toch nog appels, bramen en frambozen uit de tuin te wachten op verwerking. Dus dat was een mooi klusje.
Deze keer heb ik wel goed opgelet of echt alle ingrediënten erin gegaan zijn. (zie vorige post) En dat heeft geleid tot het volgende resultaat:

Kon ik gelijk even de nieuwe muffinvorm proberen die ik bij de Action heb gekocht. Raar spul hoor, dat siliconen. Voor iemand die opgegroeid is met het idee dat plastic smelt in de oven.... Moderne tijden. ;-)
Ik vond het alleen een beetje onhandig om de vorm in de oven te zetten en er weer uit te halen, want dat spul beweegt alle kanten op. Maar het is gelukt.
Gelijk ook maar een appeltaart gemaakt. Dus we kunnen weer even vooruit met lijnonvriendelijke lekkernijen.
Ik denk dat ik vandaag ook maar iets ervan naar de overkant ga brengen.
Want voor mij heeft het bakken even de aandacht afgeleid, dus hopelijk kan het opeten van een stukje taart of een muffin ook even een lichtpuntje brengen bij T en de kinderen (die er inmiddels ook zijn). Als een klein beetje geluk bij een hoop ongeluk.

P.S. Terwijl ik dit bericht aan het typen was, blijkt P al te zijn overleden. De muffins werden als troost in ontvangst genomen.