vrijdag 29 mei 2015

Kringloopvondst of beter: Loppisfynd

Als je in Zweden bent, kom je ze overal tegen: bordjes waar Loppis op staat en bordjes waar Fika op staat. 
En dit blogje gaat over een combinatie van die 2.

Over loppis heb ik al vaker geschreven. Als je op de link klikt, krijg je al die blogjes te zien.
Loppis is eigenlijk elke plek waar tweedehands spullen verkocht worden. En dat zijn in Zweden heeeeeeeel veel plekken. Veel kringloopwinkels (steeds meer) en ook vaak gewoon bij mensen in de schuur.
Ik ben er gek op. Bijna altijd vind ik wel iets leuks en/of nuttigs.

Ook fika is een begrip dat iedereen die weleens in Zweden is geweest bekend in de oren klinkt. 
En waar je meestal goede herinneringen aan zult hebben. 
De Zweden houden namelijk erg van koffie drinken. Op de Finnen na, drinken ze de meeste koffie van alle Europeanen. 
En ze drinken niet gewoon simpel een kopje koffie met 1 of 2 koekjes erbij. O nee, koffie drinken (of thee, maar dat doen veel minder mensen) staat hier gelijk aan: FIKA!
En wat is nou fika? In elk geval iets meer dan 1 of 2 koekjes. ;-)

Een koffiepauze, thuis of op het werk, wordt hier een fikapaus genoemd. Bij de koffie horen altijd een paar verschillende, liefst zelfgebakken, soorten koek. 
Bij je kop en schotel staat ook altijd nog een extra bordje. 
En op de tafel staan de verschillende soorten koek. Het is de bedoeling dat je er van alles minstens 1 pakt.


En dan ook opeet. 
De Zweden moeten wel veel aan sport doen, want anders zouden ze volgens mij allemaal hartstikke dik moeten zijn.

Vroeger was een fika pas echt een fika als er 7 verschillende soorten koek of gebak op tafel stonden. 
Daarom is ooit het boekje Sju sorters kakor gemaakt.


En laat ik dat boekje nu eindelijk eens gevonden hebben bij de loppis! Ik zocht er al een tijdje naar.

In dit boekje, dat al sinds 1944 op de markt is (dit is een moderne versie uit 1994), staan bijna 300 recepten van allerlei verschillende soorten koek en gebak.

Van de vrij bekende 'bullar'


tot de pepparkakor


maar ook de wat hardere skorpor


en zelfs de lekkerste taarten


het staat er allemaal in. Met foto en recept. 

Wat ik altijd zo leuk vind van boeken die je bij de kringloop vindt, is dat er vaak persoonlijke aantekeningen of extra recepten in zitten. Dat was ook hier het geval.


De 7 verschillende soorten zijn tegenwoordig niet meer nodig. Maar er staan toch altijd minstens 3 soorten op tafel. 
Vaak zijn dat kanelbullar of andere bolletjes van zacht brooddeeg en dan nog wat kleinere dingen erbij.
De Zweden eten ze ook in een bepaalde volgorde op. Te beginnen met de bulle. En de kleine koekjes als laatste. 

Nog steeds wordt koffie met iets erbij ook kaffe med dopp genoemd. Waarom?
Omdat men vroeger gewoon was om de lekkere hapjes in de koffie te dopen. 

Ik ben weer helemaal blij met mijn loppisfynd.
Hopelijk heb ik binnenkort eens tijd om er iets uit te bakken. En dan de buurvrouwen uit te nodigen om het op te komen eten tijdens een gezellige fika.

woensdag 27 mei 2015

Naar de bollen, naar die prachtige bollen

Bij de Noordoostpolder stellen veel mensen zich dit voor:


Eindeloze klei-akkers met daartussen kaarsrechte sloten en wegen. 
Voor een deel klopt dat ook. 
Maar wat veel mensen niet weten, is dat je in Flevoland ook veel bollenvelden vindt. 
Daarom vond ik het leuk om met mijn (buitenlandse) vriendin, die nog nooit bollenvelden in het echt had gezien, niet gelijk van Urk naar de snelweg te rijden, maar een veel mooiere route te nemen.

We reden van Urk naar Espel en dan naar Creil, vervolgens naar Rutten en zo naar Meppel, waar we de A6 weer op gingen.

 
Langs die route was veel moois te zien.


Tulpenvelden in volle glorie.


Tulpenvelden met de koppen er al af.



En ergens halverwege een Tulpen-informatiecentrum.
Daar stonden zoveel verschillende tulpen bij elkaar. Je wist niet dat ze bestonden.
Hoge, lage, gladde, gekartelde, enkele, dubbele, vroege, late, bolle, langwerpige en dat in alle kleuren die je maar bedenken kunt. 




Het was echt prachtig. We bleven er maar rondkijken. Elke stap bracht nieuwe verrassingen.

Heel handig ook om inspiratie op te doen, want elke soort was voorzien van een naambordje.


Als we voor het bekijken van de bollenvelden en ander moois van de Noordoostpolder een hele dag hadden uitgetrokken, hadden we bijvoorbeeld de Tulpenroute kunnen rijden.
Die brengt je elk jaar langs de mooiste bollenvelden en andere bezienswaardigheden.


Maar zoveel tijd hadden we niet. We waren al naar Urk geweest en eigenlijk waren we onderweg naar Groningen.
Daarover later meer.

We namen nog even de tijd om te stoppen om naar een paar koeien te kijken. Die lagen er zo romantisch bij in hun gele wei. Ze hadden ook erg veel kalfjes, vonden wij. Die waren vast niet allemaal van henzelf. 


Wil je meer weten over de activiteiten in de Noordoostpolder in de tijd dat de tulpen in bloei staan, kijk dan eens op de website van het Tulpenfestival.

maandag 25 mei 2015

Photochallenge week 20

De opdracht voor de photochallenge van vorige week was: Architecture-Stairwell.
Oftewel: Architectuur-Trapopgang.

Waarschijnlijk was het de bedoeling om een mooi ontworpen trap te fotograferen, maar die zijn hier in de buurt helaas niet voorhanden. In elk geval niet openbaar toegankelijk. 
Daarom heb ik het een beetje anders gedaan:


Dit zijn de treden van de trap aan de buitenkant van de kerk van Ingelstad. 
En er zit meer architectuur in dan je op het eerste gezicht zou denken. Ik had echt nog nooit gezien op welke manier de treden van zo'n stenen trap met elkaar verbonden zijn.
Al met al vond ik het eigenlijk best een geslaagde foto.

zaterdag 23 mei 2015

Middagje Urk

Op 1 mei bracht ik samen met een vriendin een bezoek aan het voormalige eiland Urk.
Het is dichtbij waar ik woon, maar toch was ik er nog nooit geweest.
Hoog tijd om er eens een kijkje te gaan nemen dus.

Omdat we rond lunchtijd in Urk (of eigenlijk 'op' Urk, zoals de Urkers zelf zeggen) aankwamen, volgden we eerst de tip van een geboren en getogen Urkse op: we gingen vis eten bij De jongens van de Fant.
Geen luxe visrestaurant, maar een veredelde viskar, weggestopt op een industrieterrein. Maar zo beroemd om de kwaliteit van de vis dat ze zelfs de vis voor het huwelijksdiner van Willem-Alexander en Maxima mochten leveren. 


Het was er echt enorm druk. De klanten stonden zelfs buiten te wachten. Je naam werd genoteerd bij je bestelling, omdat er zoveel dezelfde bestellingen waren.
Na een tijdje wachten, kregen we heerlijke vers gebakken kibbeling.


Smikkelen vanuit de zak. We kregen het niet eens op.

Toen we klaar waren met eten, gingen we verder, op weg naar het oude Urk.


Urk was vroeger een eiland in de Zuiderzee. Pas in 1939 werd het met het vasteland verbonden door een dijk tussen Urk en Lemmer.


Sinds jaar en dag is Urk verbonden met visserij. Zelfs nu nog, ook al ligt het allang niet meer aan zee en wordt de vis grotendeels met vrachtwagens aangevoerd. Nog steeds heeft Urk de grootste visafslag van Nederland.
Niet zo raar dus dat in de vlag een vis staat.

We begonnen onze wandeling in een schattig straatje met oude vissershuisjes.


Omdat Urk een eiland(je) was, was er niet veel plaats om te bouwen. Dus de meeste huisjes in het oude deel zijn klein en staan dicht bij elkaar.
Aangezien de bewoners van Urk de meest religieuze mensen van Nederland zijn, hebben er altijd grote gezinnen in die kleine huisjes gewoond. Bijna niet voor te stellen.

Om de hoek van dit straatje, ligt het Urker museum en daaraan vast zit de VVV. 


We liepen daar even binnen, maar de mevrouw achter de balie was zo druk bezig met een telefoongesprek dat we maar weer weggingen. 
We hadden toch onze eigen gids al. Jannie, de echte Urkse die ons de viskraam al had aangeraden, had ook aangeboden om ons rond te leiden. 
We hadden afgesproken elkaar te ontmoeten aan de haven.


Hier liggen vissersboten, reddingsboten en plezierjachten.

Het eerste waar Jannie ons mee naartoe nam, was de Orka, die we al vanaf de kade hadden zien staan. Wij dachten dat die daar gewoon voor de sier stond, maar hij bleek meer te betekenen.


Het schijnt dat de naam Urk van Orca afstamt. 

Daarna liepen we een rondje Urk. Langs nog veel meer schattige huisjes en verschillende kerken kwamen we bij het Vissersmonument.


Een beeld van een vissersvrouw die terugloopt naar het dorp nadat ze heeft gekeken of het schip met haar man erop al teruggekomen was. 
Dit gedicht staat op de sokkel:
Hier wendden zij de steven
en door wie achterbleven
werd hier op hen gewacht
Hier werd voor hen gebeden
maar ook intens geleden
als "tinge" (tijding) werd gebracht
Velen in zee gebleven en
hier staan ze ingeschreven
en wordt aan hen gedacht.
In de loop van de jaren zijn er heel wat schepen vergaan. De namen van degenen die nooit meer terugkwamen staan op marmeren platen aan de kant van de (voormalige Zuider)zee.


Het zijn er heel veel.
Je ziet er veel dezelfde voor- en achternamen tussen staan. Dat komt doordat Urk altijd een besloten gemeenschap was, waar bijna iedereen aan elkaar verwant was.
De voornamen van vroeger worden nu nog in ere gehouden, doordat het nog steeds gebruikelijk is om kinderen te vernoemen naar voorouders.


Als je vanaf het Vissersmonument komt, loop je langs de vuurtoren (nog steeds in gebruik) en kom je weer richting de haven.

Op de plek waar deze foto genomen is, ligt in het water de Ommelebommelestien.
Dat is een grote zwerfkei waar volgens de Urkers de kindertjes onder vandaan komen. 
Hier kun je het verhaal helemaal lezen.
De steen was niet te zien, want die lag onder water. Dus daarvan helaas geen foto.

Na dit leuke wandelingetje kwamen we weer in de haven, waar we nog gezellig samen met Jannie een kopje thee dronken op een terras met uitzicht over het IJsselmeer en de haven. 
Kortom: een erg leuke middag met nog heel mooi weer ook. Zeker voor herhaling vatbaar.
En Jannie: nogmaals bedankt!

Mocht je ook zin hebben om een bezoek aan Urk te brengen, dan vind je hier een leuk magazine met veel informatie. 

donderdag 21 mei 2015

Rabarber

Toen ik vorige week richting Zweden vertrok, stond er rabarber in mijn Nederlandse tuin die al goed genoeg was om geplukt te worden.


Zonde om te laten staan, want tegen de tijd dat ik terug kom, is dat niet meer lekker.
Dus ik nam de stengels die al goed waren mee naar Zweden.
En daar maakte ik er rabarbermoes van.  Zo gaat dat, lekker makkelijk:


Uiteinden van de stengels afsnijden.


Stengels in stukjes snijden.


In een pannetje doen met een beetje water en een beetje suiker.


En koken en roeren maar.


Tot het glad genoeg is. 

Dan laten afkoelen en opeten.
Als je het te zuur vindt, kun je er nog extra suiker bij doen of het samen eten met bijvoorbeeld vla of iets anders zoets.

zaterdag 16 mei 2015

De Parelvisjes

Dan denk je dat er na ruim een jaar inktvisjes voor couveusekindjes toch zo langzamerhand een einde gekomen zal zijn aan de rij van mensen die op de een of andere manier willen meeliften op het succes ervan.
Maar nee hoor, er is weer een nieuwe ster aan het firmament. De Parelvisjes. 

Samen met een aantal ambassadeurs volg ik deze club (of liever gezegd: clubje, want het is eigenlijk maar 1 persoon met een paar steeds wisselende hulpjes) al sinds ze online verschenen, ruim een half jaar geleden ongeveer.
Tot nu toe bleef het daar beperkt tot een Facebookgroep waar wat vaag over de stichting werd gedaan. 
Duidelijk werd in elk geval: 

a. dat er visjes worden ingezameld. Parelvisjes, een soort combi tussen inktvisje en earlybird. Uiteraard van hetzelfde materiaal en met ongeveer dezelfde eisen. Gratis gehaakt en opgestuurd door goed bedoelende haaksters.
b. dat deze visjes in vage pakketjes gestopt worden en dan aan zieke en te vroeg geboren kinderen in deelnemende ziekenhuizen gegeven.
c. dat er geld ingezameld wordt in de vorm van sponsorgelden en door verkoop van de pakketjes (à € 13,95 excl. verzendkosten) voor kinderen in de niet-deelnemende ziekenhuizen.
d. dat er geld wordt uitgegeven aan allerlei promotiemateriaal. 

Absoluut niet duidelijk werd:
a. waar en aan welke kinderen er al pakketjes zijn uitgedeeld.
b. wat er nou precies in die pakketjes zit behalve een visje en een kleurplaat
c. hoeveel geld er omgaat bij de stichting
d. waar en hoe er precies onderzoeken zijn gedaan en welke deskundigen er bij de stichting betrokken zijn.

Als je de voorzitster van de stichting (Daniëlle Conen) een vraag stelt over wat dan ook, krijg je nooit antwoord. 
Maakt niet uit waar of hoe je je vraag stelt. 
Kortom: nogal vaag allemaal.

Nu is er sinds kort ook een website van deze stichting online gekomen. En daar wordt het wel heel bont gemaakt.
Hoeveel leugens, halve waarheden en zichzelf tegensprekende teksten kan een mens op 1 pagina schrijven?

**** Dit bericht is inmiddels verwijderd van de website van de Parelvisjes, wat maar goed is ook.
Maar hier kun je het nog lezen.

Naar aanleiding van de lichte paniek die in de Facebookgroep van de inktvisjes ontstond op grond van dit bericht, heb ik daar het volgende geschreven. En dat wil ik hier graag herhalen voor iedereen die op zoek is naar meer informatie over de stichting De Parelvisjes. 
Bezint eer ge begint. 

Eigenlijk ben ik blij dat Tessa xxx dit bericht hier geplaatst heeft. Dat geeft mij namelijk de kans om erop te reageren.

Wij hebben deze stichting namelijk al een tijdje in het vizier en daarbij vallen een paar dingen op:


1. als je deze 'mevrouw' een kritische vraag stelt, krijg je geen antwoord.


2. als je vraagt naar namen van ziekenhuizen, artsen, onderzoekers enzovoorts, krijg je geen antwoord.


3. als je vraagt naar de onderzoeken zelf en hoe en waar die gedaan zijn, krijg je geen antwoord.


4. ze verwijst in dit artikel op haar website naar een brief die verspreid wordt/werd door het ziekenhuis in Zwolle. In deze brief staan aantoonbare leugens. Ik heb n.a.v. die brief namelijk zelf contact gehad met Zwolle en daar is gebleken dat er helemaal geen onderzoek is, waarop Zwolle hun brief en beweringen baseert. Ze baseren zich alleen op 'literatuuronderzoek'. Ik kan je de bewijzen hiervan laten zien.


5. als er al onderzoek naar inktvisjes gedaan zou zijn, kan dat nooit met een van onze inktvisjes geweest zijn. Onze ambassadeurs keuren en verpakken alleen inktvisjes voor hun eigen ziekenhuizen. En in geen enkel van die ziekenhuizen is ook maar iets negatiefs uit een onderzoek van een inktvis gebleken. Denk je echt dat het ziekenhuis waarbij dat het geval zou zijn nu nog zou meedoen aan ons project? En dat ze mij er dan niet van op de hoogte gesteld zouden hebben? No way!


6.deze 'mevrouw' beweert dat haar visjes steriel aangeleverd worden en dat ze daarna ook in de couveuse nog bacterievrij zullen blijven. Ik denk echt dat ze de Nobelprijs gaat winnen als dit haar lukt. Dat kan namelijk helemaal niet. Zodra een steriele inktvis (of wat voor knuffel dan ook) bij een kindje in een warme, vochtige couveuse wordt gelegd, zit deze binnen een uur vol met bacteriën. Van het kindje zelf. De genoemde bacteriën draagt elk mens (ook een couveusekindje) namelijk bij zich. En juist in zo'n warme vochtige omgeving ontwikkelen die bacteriën zich razendsnel. Dus na een uurtje in de couveuse zijn haar visjes net zo vol met bacteriën als onze inktvisjes. Het is dus aan het ziekenhuis en aan de ouders hoe schoon ze omgaan met alles wat in de couveuse ligt. Dus het kindje zelf, de kleertjes, luiers, doekjes, dekentjes, knuffeltjes enzovoort.


7. wat ook heel grappig is, is dat ze de inktvisjes afkraakt en zegt dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor de werking ervan, maar tegelijk wel die inktvisjes na-aapt. Dus haar visjes, met dezelfde werking, helpen wel en die van ons niet?


8. ze beweert dat de inktvisjes alleen voor de sier bedoeld zijn en om de ouders en de verpleging een goed gevoel te geven. Daarom wordt aangeraden om de eventuele knuffeltjes alleen aan de buitenkant van de couveuses te bevestigen. Maar op haar eigen foto's liggen de visjes wel bij de kindjes.


9. de staarten van haar visjes zijn zo dik dat een gemiddeld couveusekindje daar helemaal niets mee kan. Wij proberen onze inktvisjes juist tentakels te geven waar kleine handjes houvast bij kunnen vinden, zodat ze de tentakels grijpen in plaats van de slangen. Natuurlijk sluit dat niet uit dat er toch nog aan slangen getrokken wordt.


10. het gevaar van het in de mond steken van een tentakel is ons ook bekend. Maar zoals Tessa xxx hierboven ook al aangeeft: die kleintjes zijn daar eigenlijk nog helemaal niet toe in staat. Voor alle zekerheid zeggen wij erbij dat onze inktvisjes geen speelgoed zijn, maar hulpmiddelen voor kindjes die continu onder toezicht staan. Natuurlijk betekent dat niet dat er 24/7 een verpleegster naast de couveuse staat te kijken. Daar zijn apparaten voor. En als er ook maar even iets aan de hand is in een couveuse, gaat er direct van alles piepen en mag je aannemen dat er gelijk iemand komt.

Voor thuis vertellen wij de ouders (schriftelijk) om hun kindje nooit alleen te laten met een inktvis.

Voorlopig wil ik het hier maar even bij laten, hoewel ik nog wel meer te vertellen heb over deze stichting.
Iedereen mag (ook nu weer) haken voor welk goed doel dan ook. Maar voordat ik voor deze stichting zou gaan haken, zou ik me nog eens flink achter de oren krabben en de voorzitster van de stichting met een aantal zeer kritische vragen bestoken. Niet alleen over de visjes, maar ook over de rest van het pakket, de ziekenhuizen, de onderzoeken en de financiën van deze totaal ondoorzichtige stichting.
Ik vrees dat je nergens antwoord op krijgt.

vrijdag 15 mei 2015

Photochallenge week 16 tm 19

En ik was zo goed begonnen. Elke dag een blogje. 
Maar toen kreeg ik het weer te druk met zoveel andere dingen en schoot het er weer bij in. 
Nu weer een nieuwe poging. 

Even de achterstallige foto's van de photochallenge laten zien. 
Ook daar is het me niet gelukt om elke week een foto te maken en te plaatsen. 
Dit is wat ik wel liet zien. 

Week 17, macro opname van menselijk lichaam:


Dit was in het echt maar een heel klein wondje op mijn hand.

Week 18, getallen tussen 10 en 100:


Niet echt een heel boeiende foto, maar er staan wel veel getallen tussen 10 en 100 op. 
Gemaakt in Duitsland, onderweg naar Zweden.

Week 19, Mother Nature:


Ik vind dit de meest basale vorm van natuur: wolken en bomen oftewel water en zuurstof.
Zonder dat is er helemaal geen natuur.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...