vrijdag 19 juni 2015

Midsommarafton

Vandaag is het zover: Midsommarafton 2015.
Hoewel de meeste mensen denken dat Midsommar in Zweden gevierd wordt op zaterdag, is dat niet het geval.
Het echte Midsommarfeest, dat Midsommarafton wordt genoemd, wordt gevierd op vrijdag. De vrijdag voor de langste dag van het jaar. Dit jaar dus op 19 juni.

Overal in het land wordt het feest op meer of minder traditionele wijze gevierd.
Op openbare plekken (elke gemeente heeft wel ergens een of meerdere Midsommar-vieringen) en ook in familiekring.
Gisteren waren er zelfs files in Zweden, op plekken waar anders zo weinig verkeer komt.
De mensen waren onderweg naar familie, zomerhuizen en campings. 

Het feest gaat met veel tradities gepaard: het opzetten van de meiboom, bloemenkransen, aardbeientaart, dansjes om de meiboom, speciale gerechten en drank, vaak heel veel drank.
Midsommar is het feest waarbij de alcoholconsumptie in Zweden het hoogste is van het hele jaar.

De zaterdag na Midsommarafton is Midsommardag. 
Maar veel Zweden maken die dag niet volledig bewust mee. ;-)

Maar nu eerst:


Ik ga een kijkje nemen in Dångebo.
Wie weet zal ik daar nog een blogje aan gaan wijden.

maandag 15 juni 2015

Matroesjka kussen, verrassende loppisfynd

In een Zweedse kringloopwinkel (loppis) vond ik een erg retro gehaakt kussentje. 
Ik vond het grappig en het kostte weinig, dus ik nam het mee.

Thuisgekomen vroeg ik me af of er wasbare vulling in zat, want ik wilde het kussentje wel graag wassen.
En toen begon het Matroesjka-effect. Ik kon niet anders dan aan die Russische poppetjes denken.

Dit was het kussentje zoals ik het vond.


Door de gaatjes heen leek het al alsof ik daar iets gebreids zag.
En dat bleek te kloppen.


Een sjaal. Geen idee waarom die erin zat.
Onder de sjaal een beige-groenachtig hoesje.


Toen ik ook dat openmaakte, kwam er een blauw hoesje tevoorschijn.


En dat bleek nog steeds niet het laatste te zijn.
Een handgeborduurd oranje hoesje volgde.


Zelfs dat was niet het eindpunt.
Er zat nog een gestreept hoesje onder. Met vlekken.


Eindelijk was daar de vulling.
Overjarige kapok met stofreepjes.


Niet wasbaar dus. En eigenlijk had ik daar ook niet zo'n zin meer in.
De kapok eindigde op de composthoop en het gestreepte hoesje in de vuilnisbak. 
De rest zal ik nog wassen om te zien hoe het er dan uitziet. 


Ik vraag me af hoe oud dit kussentje geweest zal zijn. Het gehaakte hoesje is volgens mij al uit de jaren 70. 
Dus ik neem aan dat alle andere hoesjes ouder zijn. 
Nu maar zien wat er uit de was tevoorschijn gaat komen en wat ik daar dan mee zal gaan doen.

zaterdag 13 juni 2015

Photochallenge week 21

De opdracht voor deze week was: geometrische figuren. 
Ik vond dat niet zo'n boeiende opdracht en had niet echt inspiratie. 
Dus werd dit mijn foto van de week:


Mijn laatst begonnen haakwerk.

Andere mensen hadden trouwens wel erg mooie foto's gemaakt. Maar ja, dat is inspiratie achteraf. 
Voor een volgende keer dan maar.

donderdag 11 juni 2015

Bijtjes en akeleitjes

In mijn Zweedse tuin staan veel donkerblauwe-paarse akeleitjes.
Ooit begonnen met 1 plantje en enthousiast uitgezaaid. 
Omdat ik ze prachtig vind, laat ik ze lekker staan.


Liever een geniet-perkje dan een net perkje. 
En genieten kun je van de akeleitjes. 
Geniet mee van zomaar een paar minuutjes met de camera in de hand naar de akeleitjes kijken.










Toen ik daar stond, was het zo stil dat ik alleen maar vogels hoorde fluiten en de bijtjes en de hommels hoorde zoemen. 100% genieten.

Alle akeleien in mijn tuin zijn blauw-paars, behalve eentje.


Die is bijna wit. Grappig toch?

vrijdag 29 mei 2015

Kringloopvondst of beter: Loppisfynd

Als je in Zweden bent, kom je ze overal tegen: bordjes waar Loppis op staat en bordjes waar Fika op staat. 
En dit blogje gaat over een combinatie van die 2.

Over loppis heb ik al vaker geschreven. Als je op de link klikt, krijg je al die blogjes te zien.
Loppis is eigenlijk elke plek waar tweedehands spullen verkocht worden. En dat zijn in Zweden heeeeeeeel veel plekken. Veel kringloopwinkels (steeds meer) en ook vaak gewoon bij mensen in de schuur.
Ik ben er gek op. Bijna altijd vind ik wel iets leuks en/of nuttigs.

Ook fika is een begrip dat iedereen die weleens in Zweden is geweest bekend in de oren klinkt. 
En waar je meestal goede herinneringen aan zult hebben. 
De Zweden houden namelijk erg van koffie drinken. Op de Finnen na, drinken ze de meeste koffie van alle Europeanen. 
En ze drinken niet gewoon simpel een kopje koffie met 1 of 2 koekjes erbij. O nee, koffie drinken (of thee, maar dat doen veel minder mensen) staat hier gelijk aan: FIKA!
En wat is nou fika? In elk geval iets meer dan 1 of 2 koekjes. ;-)

Een koffiepauze, thuis of op het werk, wordt hier een fikapaus genoemd. Bij de koffie horen altijd een paar verschillende, liefst zelfgebakken, soorten koek. 
Bij je kop en schotel staat ook altijd nog een extra bordje. 
En op de tafel staan de verschillende soorten koek. Het is de bedoeling dat je er van alles minstens 1 pakt.


En dan ook opeet. 
De Zweden moeten wel veel aan sport doen, want anders zouden ze volgens mij allemaal hartstikke dik moeten zijn.

Vroeger was een fika pas echt een fika als er 7 verschillende soorten koek of gebak op tafel stonden. 
Daarom is ooit het boekje Sju sorters kakor gemaakt.


En laat ik dat boekje nu eindelijk eens gevonden hebben bij de loppis! Ik zocht er al een tijdje naar.

In dit boekje, dat al sinds 1944 op de markt is (dit is een moderne versie uit 1994), staan bijna 300 recepten van allerlei verschillende soorten koek en gebak.

Van de vrij bekende 'bullar'


tot de pepparkakor


maar ook de wat hardere skorpor


en zelfs de lekkerste taarten


het staat er allemaal in. Met foto en recept. 

Wat ik altijd zo leuk vind van boeken die je bij de kringloop vindt, is dat er vaak persoonlijke aantekeningen of extra recepten in zitten. Dat was ook hier het geval.


De 7 verschillende soorten zijn tegenwoordig niet meer nodig. Maar er staan toch altijd minstens 3 soorten op tafel. 
Vaak zijn dat kanelbullar of andere bolletjes van zacht brooddeeg en dan nog wat kleinere dingen erbij.
De Zweden eten ze ook in een bepaalde volgorde op. Te beginnen met de bulle. En de kleine koekjes als laatste. 

Nog steeds wordt koffie met iets erbij ook kaffe med dopp genoemd. Waarom?
Omdat men vroeger gewoon was om de lekkere hapjes in de koffie te dopen. 

Ik ben weer helemaal blij met mijn loppisfynd.
Hopelijk heb ik binnenkort eens tijd om er iets uit te bakken. En dan de buurvrouwen uit te nodigen om het op te komen eten tijdens een gezellige fika.

woensdag 27 mei 2015

Naar de bollen, naar die prachtige bollen

Bij de Noordoostpolder stellen veel mensen zich dit voor:


Eindeloze klei-akkers met daartussen kaarsrechte sloten en wegen. 
Voor een deel klopt dat ook. 
Maar wat veel mensen niet weten, is dat je in Flevoland ook veel bollenvelden vindt. 
Daarom vond ik het leuk om met mijn (buitenlandse) vriendin, die nog nooit bollenvelden in het echt had gezien, niet gelijk van Urk naar de snelweg te rijden, maar een veel mooiere route te nemen.

We reden van Urk naar Espel en dan naar Creil, vervolgens naar Rutten en zo naar Meppel, waar we de A6 weer op gingen.

 
Langs die route was veel moois te zien.


Tulpenvelden in volle glorie.


Tulpenvelden met de koppen er al af.



En ergens halverwege een Tulpen-informatiecentrum.
Daar stonden zoveel verschillende tulpen bij elkaar. Je wist niet dat ze bestonden.
Hoge, lage, gladde, gekartelde, enkele, dubbele, vroege, late, bolle, langwerpige en dat in alle kleuren die je maar bedenken kunt. 




Het was echt prachtig. We bleven er maar rondkijken. Elke stap bracht nieuwe verrassingen.

Heel handig ook om inspiratie op te doen, want elke soort was voorzien van een naambordje.


Als we voor het bekijken van de bollenvelden en ander moois van de Noordoostpolder een hele dag hadden uitgetrokken, hadden we bijvoorbeeld de Tulpenroute kunnen rijden.
Die brengt je elk jaar langs de mooiste bollenvelden en andere bezienswaardigheden.


Maar zoveel tijd hadden we niet. We waren al naar Urk geweest en eigenlijk waren we onderweg naar Groningen.
Daarover later meer.

We namen nog even de tijd om te stoppen om naar een paar koeien te kijken. Die lagen er zo romantisch bij in hun gele wei. Ze hadden ook erg veel kalfjes, vonden wij. Die waren vast niet allemaal van henzelf. 


Wil je meer weten over de activiteiten in de Noordoostpolder in de tijd dat de tulpen in bloei staan, kijk dan eens op de website van het Tulpenfestival.

maandag 25 mei 2015

Photochallenge week 20

De opdracht voor de photochallenge van vorige week was: Architecture-Stairwell.
Oftewel: Architectuur-Trapopgang.

Waarschijnlijk was het de bedoeling om een mooi ontworpen trap te fotograferen, maar die zijn hier in de buurt helaas niet voorhanden. In elk geval niet openbaar toegankelijk. 
Daarom heb ik het een beetje anders gedaan:


Dit zijn de treden van de trap aan de buitenkant van de kerk van Ingelstad. 
En er zit meer architectuur in dan je op het eerste gezicht zou denken. Ik had echt nog nooit gezien op welke manier de treden van zo'n stenen trap met elkaar verbonden zijn.
Al met al vond ik het eigenlijk best een geslaagde foto.

zaterdag 23 mei 2015

Middagje Urk

Op 1 mei bracht ik samen met een vriendin een bezoek aan het voormalige eiland Urk.
Het is dichtbij waar ik woon, maar toch was ik er nog nooit geweest.
Hoog tijd om er eens een kijkje te gaan nemen dus.

Omdat we rond lunchtijd in Urk (of eigenlijk 'op' Urk, zoals de Urkers zelf zeggen) aankwamen, volgden we eerst de tip van een geboren en getogen Urkse op: we gingen vis eten bij De jongens van de Fant.
Geen luxe visrestaurant, maar een veredelde viskar, weggestopt op een industrieterrein. Maar zo beroemd om de kwaliteit van de vis dat ze zelfs de vis voor het huwelijksdiner van Willem-Alexander en Maxima mochten leveren. 


Het was er echt enorm druk. De klanten stonden zelfs buiten te wachten. Je naam werd genoteerd bij je bestelling, omdat er zoveel dezelfde bestellingen waren.
Na een tijdje wachten, kregen we heerlijke vers gebakken kibbeling.


Smikkelen vanuit de zak. We kregen het niet eens op.

Toen we klaar waren met eten, gingen we verder, op weg naar het oude Urk.


Urk was vroeger een eiland in de Zuiderzee. Pas in 1939 werd het met het vasteland verbonden door een dijk tussen Urk en Lemmer.


Sinds jaar en dag is Urk verbonden met visserij. Zelfs nu nog, ook al ligt het allang niet meer aan zee en wordt de vis grotendeels met vrachtwagens aangevoerd. Nog steeds heeft Urk de grootste visafslag van Nederland.
Niet zo raar dus dat in de vlag een vis staat.

We begonnen onze wandeling in een schattig straatje met oude vissershuisjes.


Omdat Urk een eiland(je) was, was er niet veel plaats om te bouwen. Dus de meeste huisjes in het oude deel zijn klein en staan dicht bij elkaar.
Aangezien de bewoners van Urk de meest religieuze mensen van Nederland zijn, hebben er altijd grote gezinnen in die kleine huisjes gewoond. Bijna niet voor te stellen.

Om de hoek van dit straatje, ligt het Urker museum en daaraan vast zit de VVV. 


We liepen daar even binnen, maar de mevrouw achter de balie was zo druk bezig met een telefoongesprek dat we maar weer weggingen. 
We hadden toch onze eigen gids al. Jannie, de echte Urkse die ons de viskraam al had aangeraden, had ook aangeboden om ons rond te leiden. 
We hadden afgesproken elkaar te ontmoeten aan de haven.


Hier liggen vissersboten, reddingsboten en plezierjachten.

Het eerste waar Jannie ons mee naartoe nam, was de Orka, die we al vanaf de kade hadden zien staan. Wij dachten dat die daar gewoon voor de sier stond, maar hij bleek meer te betekenen.


Het schijnt dat de naam Urk van Orca afstamt. 

Daarna liepen we een rondje Urk. Langs nog veel meer schattige huisjes en verschillende kerken kwamen we bij het Vissersmonument.


Een beeld van een vissersvrouw die terugloopt naar het dorp nadat ze heeft gekeken of het schip met haar man erop al teruggekomen was. 
Dit gedicht staat op de sokkel:
Hier wendden zij de steven
en door wie achterbleven
werd hier op hen gewacht
Hier werd voor hen gebeden
maar ook intens geleden
als "tinge" (tijding) werd gebracht
Velen in zee gebleven en
hier staan ze ingeschreven
en wordt aan hen gedacht.
In de loop van de jaren zijn er heel wat schepen vergaan. De namen van degenen die nooit meer terugkwamen staan op marmeren platen aan de kant van de (voormalige Zuider)zee.


Het zijn er heel veel.
Je ziet er veel dezelfde voor- en achternamen tussen staan. Dat komt doordat Urk altijd een besloten gemeenschap was, waar bijna iedereen aan elkaar verwant was.
De voornamen van vroeger worden nu nog in ere gehouden, doordat het nog steeds gebruikelijk is om kinderen te vernoemen naar voorouders.


Als je vanaf het Vissersmonument komt, loop je langs de vuurtoren (nog steeds in gebruik) en kom je weer richting de haven.

Op de plek waar deze foto genomen is, ligt in het water de Ommelebommelestien.
Dat is een grote zwerfkei waar volgens de Urkers de kindertjes onder vandaan komen. 
Hier kun je het verhaal helemaal lezen.
De steen was niet te zien, want die lag onder water. Dus daarvan helaas geen foto.

Na dit leuke wandelingetje kwamen we weer in de haven, waar we nog gezellig samen met Jannie een kopje thee dronken op een terras met uitzicht over het IJsselmeer en de haven. 
Kortom: een erg leuke middag met nog heel mooi weer ook. Zeker voor herhaling vatbaar.
En Jannie: nogmaals bedankt!

Mocht je ook zin hebben om een bezoek aan Urk te brengen, dan vind je hier een leuk magazine met veel informatie. 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...