Het is het debuut van de nog jonge (in 1980 geboren en dit boek schreef ze al in 2006) Finse Rikka Pulkkinen. Geen idee hoe je die naam moet uitspreken, maar gelukkig was het boek in het Nederlands vertaald.
In recensies wordt het boek erg geroemd. En voor een groot deel kan ik me daar ook in vinden.
Het gaat over dilemma's en grenzen.
In het boek kijk je door de ogen of via de gedachten van 4 hoofdpersonen. Ik vind het knap van zo'n jonge schrijfster dat ze al zoveel psychologisch inzicht heeft. Ze weet je als lezer ook goed in het verhaal te trekken. Ik vond het moeilijk om het boek tussendoor weg te moeten leggen (er moet tenslotte ook weleens geslapen worden).
Een van de hoofdpersonen is een meisje van 16 dat het moeilijk heeft in het leven. Ik vond vooral haar gedachten het meest realistisch overkomen.
Verder was er een vrouw van in de 50 waarvan de man was opgenomen in een tehuis vanwege dementie. Zij had hem beloofd een eind aan zijn leven te maken als hij zich niets meer zou herinneren. Nu is dat moment daar en zij worstelt met haar belofte. Het was wel nodig om daarbij de situatie in Finland in gedachte te houden, want daar is euthanasie strafbaar. Hier in Nederland zouden we met dit soort situaties heel anders omgaan, dus wij zouden er ook heel andere gevoelens bij hebben waarschijnlijk. Maar ook de strijd van deze vrouw werd mooi weergegeven.
Dan was er nog de leraar die een relatie (nou ja, relatie.... eigenlijk wilde hij alleen maar seks met haar hebben voor mijn gevoel) aangaat met het 16-jarige meisje. Op hem werd ik alsmaar bozer. Ik vond hem nogal een flapdrol eerlijk gezegd. Dat zou je ook knap gedaan kunnen noemen van de schrijfster. Hoewel ze dat misschien helemaal niet bedoeld heeft.
Als laatste zag je een deel van het verhaal door de ogen van de dochter van de leraar, een klein meisje van een jaar of 6, meen ik. Ik vond haar gedachtenwereld iets te ouwelijk voor een kind van die leeftijd.
Maar alles bij elkaar werd het totale verhaal zo wel duidelijk.
Ik vond ook een paar zwakke punten in het boek zitten.
1. De uitgesproken seksscènes. Voor mij hoeven die niet. Ik hou van wat minder expliciet. Maar tegenwoordig schijnt het, geloof ik, nodig te zijn om een boek beter te verkopen. Jammer.
2. De familierelatie tussen het 16-jarige meisje en de vrouw en de leraar-student-relatie tussen die vrouw en de leraar (kun je het nog volgen?) hebben eigenlijk geen functie.
3. De open eindes van alle verhaallijnen. Meestal vind ik dat een zwaktebod van de schrijver. Zo van, nu mag je zelf invullen hoe het met iedereen afloopt. En dat was ook hier het geval.
Al met al toch een veelbelovend debuut.
Inmiddels heeft Riikka Pulkkinen al een tweede boek geschreven dat inmiddels ook in het Nederlands vertaald is. Het heet Echt waar.
Hier nog een foto van de schrijfster:
Mocht je ook iets van haar gelezen hebben of gaan lezen: ik hoor graag jouw mening!
1 opmerking:
hoi hoi, ik wil je nogmaals bedanken voor het mooie pakketje dat je opstuurde. Kaatje wist niet goed kiezen, want beide broches zijn even mooi... Uiteindelijk werd het toch het konijntje en het andere gaat morgen naar Yane.
Groetjes,
Een reactie posten