Paniek in inktvisjesland!

Voor de duidelijkheid: dit stukje gaat niet specifiek over het haken van inktvisjes voor het meisje in Nijmegen. Mijn grootste irritatie gaat uit naar iemand anders die iets doms en dan ook nog tamelijk commercieels met de inktvisjes wil doen. 
Het was een beetje jammer dat die 2 dingen tegelijk op mijn dak vielen. Daardoor is mijn reactie misschien 'nogal heftig'. Maar mijn waarschuwing blijft recht overeind staan.

Het is weer typisch Nederland: het inktvisjesproject gaat hier een eigen leven leiden.

Allerlei goedbedoelende dames willen op eigen initiatief inktvisjes gaan haken (of zijn daar al mee bezig) voor kindjes in Nederlandse ziekenhuizen.

Sommigen vragen daarvoor netjes het patroon aan mij en vertellen wat ze ermee gaan doen, anderen vragen het patroon alsof ze mee willen doen aan het Zweedse project, maar sturen never nooit een inktvisje naar mij op.

Ik vind dit allemaal prima. Iedereen is vrij om inktvisjes te haken voor wie dan ook en elk kindje waar ook ter wereld dat geholpen kan worden met een inktvisje telt.

MAARRRR.....

Wat mensen zich niet realiseren, is dat alle inktvisjes in Zweden door onafhankelijke en deskundige mensen aan een heel strenge veiligheidscontrole worden onderworpen en daarna nog op 60 graden worden gewassen voordat ze aan een kindje gegeven worden.

Er staat heel duidelijk in mijn pdf wat de eisen precies zijn. 

En toch voldeed tot nu toe ongeveer 1/3 deel van de bij mij ingeleverde inktvisjes NIET aan de eisen.

Deze worden in Zweden aan broertjes en zusjes gegeven, dus komen dan toch nog goed terecht.

Als je een ongecontroleerd inktvisje aan een kindje geeft, kan dat een levensgevaarlijk ding zijn.

Dus ik wil hier even heel sterk benadrukken dat je een inktvisje op eigen initiatief aan wie dan ook mag geven, maar als er iets fout mee gaat, is dat je EIGEN RISICO!

Ik word hier eerlijk gezegd een beetje panisch van.

Er staat heel duidelijk op mijn blog: als je iets met de inktvisjes wilt voor een Nederlands ziekenhuis, laat je initiatief dan via mij lopen.

Wil je ambassadeur zijn en dus inktvisjes inzamelen voor een bepaald ziekenhuis: prima, hartstikke fijn.

Maar realiseer je dan dat ook de verantwoording voor het afleveren van veilige inktvisjes bij jou komt te liggen. En als er iets fout gaat, dat er dan bij jou aangeklopt wordt.

Denk daar niet te licht over!!

Waarom heeft men in Zweden wel het geduld en de beschaving om zich gewoon bij het lopende project aan te sluiten en denken mensen in Nederland altijd dat ze alles zelf ook wel kunnen?

Ik word er wanhopig van.

Ter aanvulling: mijn reactie op een aantal reacties op dit stukje:
Beste iedereen die gereageerd heeft, ik hoop dat jullie vervolgreacties hebben aangevinkt, want niet iedereen kan ik anders een reactie teruggeven. Daarom doe ik het maar even hier.
Het is jammer dat sommige mensen niet lezen wat er staat.
Ik sta er absoluut niet negatief tegenover dat er ook inktvisjes voor Nederlandse kindjes gehaakt zouden worden. Integendeel. Het zou geweldig zijn als het ook in NL van de grond zou kunnen komen. En wie weet is het succes nu in Nijmegen, waar de verpleging erachter staat, een prachtige ingang daarvoor.
Natuurlijk zijn er al verschillende mensen geweest die bij mij hebben aangegeven dat ze contact met een ziekenhuis zouden opnemen. Maar van geen van allen heb ik ooit een reactie terug gekregen. Maar wat niet is, kan natuurlijk altijd nog komen.
Verder heeft er zich ook nog nooit iemand gemeld die als ambassadeur wil optreden. Wat wil zeggen: tijd willen investeren in het inzamelen, controleren, wassen, verpakken en naar het ziekenhuis brengen van de inktvisjes. En wat ook wil zeggen: de verantwoording dragen voor de goede controle. Want het lijkt mij niet dat je die taak bij de verpleging moet neerleggen.
Wat mij betreft is ieder verantwoord initiatief om ook in NL iets met de inktvisjes te doen welkom.
Maar waar ik echt panisch van word, en dat staat eigenlijk in dit blogberichtje, is dat er goedbedoeld inktvisjes worden uitgedeeld die niet okee zijn.
Stel je voor dat er iets misgaat met een kindje. Dan is dat niet alleen een drama voor het kindje en de ouders, maar ook een risico voor het tot nu toe heel succesvolle project in Denemarken en Zweden. Want je weet hoe het gaat met de media van tegenwoordig.
Dat je erop kunt vertrouwen dat alle haaksters goede inktvisjes afleveren, is duidelijk niet het geval. Want ondanks de best duidelijke instructies is tot nu toe ongeveer 1/3 van de bij mij ingeleverde inktvisjes afgekeurd.
Ook daar geldt: lezen wat er staat, valt niet mee. En dan ook nog: doen wat er staat.
Ik heb nog nooit ergens beweerd dat het Zweedse inktvisjesproject uniek is. Dat maakt mij ook niks uit. Ik vond het een mooi project. Ik haakte 3 inktvisjes. Ik schreef erover op mijn blog en vervolgens wilden er allerlei Nederlandse vrouwen ook inktvisjes haken. Dus vandaar dat ik het patroon vertaald heb. Verder heb ik geen enkel belang bij het project.
Maar ik voel me er wel verantwoordelijk voor dat het op een juiste manier gaat. Zonder risico's op gevaarlijke situaties.
Ik denk dat deze moeder (Caitlin) een verstandige vrouw is, die er verstandig mee omgaat. Maar helaas zal dat niet voor iedereen gelden.
Ik wil Caitlin trouwens het allerbeste wensen voor haar dochtertje. Ik hoop dat de inktvisjes haar zullen helpen om snel een groter en sterker meisje te worden.
En nogmaals: mocht in Nijmegen iets moois gestart worden met de inktvisjes, dan zou het prachtig zijn als het van daaruit verder over NL verspreid zou kunnen worden. Maar wel graag op een verantwoorde manier.