Zweedse wandeling

Als je in Zweden bent, moet je natuurlijk ook genieten van de natuur. En hoe kun je dat beter doen dan door een boswandeling te maken.
Op allerlei plekken in Zweden zijn gemarkeerde wandelroutes. Dus ook in de buurt van waar wij waren.

Rechts op dit kaartje zie je Örebro, waar ik zondag al over vertelde. En waar de rode dingetjes (hoe noem je die dingen?) staan, was de wandeling.
De wandeling heette Lunedsleden. En dit is het kaartje ervan.

De lengte van de totale wandeling, van Odlingen naar Lunedet, is ruim 13 km. Maar wij begonnen ongeveer halverwege, bij de parkeerplaats aan de Bregårdsskogen. En vanaf daar liepen we naar het noorden, richting Lunedet.

Het pad was smal, maar prachtig. We kwamen zoveel moois tegen onderweg, dat het veel teveel is om hier te laten zien. Daarom maar een paar foto's.

Het eerste stuk van de wandeling liep omhoog en al na ruim 1 km kwamen we op een hooggelegen punt, Furhöjden genaamd. Het uitzicht was daar erg mooi.

We zagen links van ons het meer Alkvettern liggen, dat ook op het kaartje links te zien is.

En als je omhoog keek, zag het er ook prima uit:

We liepen verder over het pad dat soms omhoog en soms omlaag ging.
Het was maar goed dat het een mooie dag was, want als het regent, kan het pad behoorlijk glibberig zijn, aangezien er veel grote (hunebed)stenen in liggen.
We werden zelfs gewaarschuwd voor steile afdalingen:

Waarschijnlijk is dit bord ook bedoeld voor langlaufers. In de winter is dit namelijk een gebied waar behoorlijk veel sneeuw ligt.

Onderweg naar het hoogste punt van de route kwamen we nog heel veel moois tegen. Misschien dat ik daar later nog eens wat foto's van laat zien. Als jullie dat tenminste op prijs stellen.
Hier nog 1 foto van een grote mierenhoop. Waar ook grote mieren in woonden en omheen liepen. Niet echt een plekje om uit te rusten dus.

Uitrusten deden we op het mooiste en hoogste punt van de wandeling, bij een sleeplift (in de winter echt in gebruik) met daarbij een uitkijktoren.

Donna, de hond, mocht ook mee wandelen. Helaas voor haar moest ze wel aangelijnd blijven, vanwege de wildverstoring.

Als je bovenop de uitkijktoren stond (wat ik niet durfde, want dan durf ik nooit meer naar beneden), kon je helemaal rondom over het bos kijken en zag je zowel het meer Alkvettern als het meer Lonnen beneden liggen. Een van mijn mede-wandelaars was wel dapper genoeg om op de toren te klimmen en hij nam mijn camera mee naar boven en maakte onder andere deze foto:

Op en top Zweden.
Op de foto zie je het eilandje in het meer Lonnen,dat je ook op het kaartje kunt zien.

Bij de uitkijktoren hielden we even pauze om onze meegebrachte boterhammen op te eten en nog wat water te drinken en daarna gingen we verder, naar beneden.
En als je naar beneden gaat, op een pad met allemaal stenen en wortels, dan moet je niet tegelijk willen lopen en foto's maken, maar goed kijken waar je loopt. Want anders gaat het fout.
Kortom: ik was gevallen. Dom dom dom.
Precies hier gebeurde het:

Tja, dat was dan ook weer zo'n plek waar je vooral om je heen wilt kijken en niet naar waar je je voeten neerzet.
Gelukkig had ik alleen een geschaafde en later bont en blauwe knie en was mijn fototoestel nog heel, want dit had natuurlijk veel slechter af kunnen lopen. Ik zei voor de grap maar dat ik best met de helicopter mee gewild had. ;-)
Maar voortaan ga ik hopelijk toch wel beter opletten.

Aan het eind van het pad kwamen we uit bij het recreatiegebied(je) Lunedet, waar onder andere een prachtig gelegen camping is.

En een horecagelegenheid, waar wij genoten van een welverdiende consumptie voordat we weer opgehaald werden door de zoon des huizes.
Het was een heerlijke middag!