Naar Zweden. De reis deel 2

Uitgerust en vol goede moed begon ik gisterenochtend aan de laatste helft van mijn reis naar Tingsryd. Ook deze keer weer niet zo vroeg. Haha, degenen die mij kennen wisten dat wel.

Eerst reed ik naar Handewitt, een plaatsje in Duitsland vlakbij de Deense grens. Daar zitten een aantal interessante dingen. Namelijk: een Lidl en een Aldi, vlak naast elkaar. En ik vind het zooo leuk om boodschappen te doen bij een Lidl of een Aldi in het buitenland, vooral in Duitsland. Daar hebben ze altijd allemaal dingen die we in Nederland niet hebben. 

Deze keer heb ik me beperkt tot alleen de Aldi.

Aan de overkant van de Aldi zit een benzinepomp. En de benzine is in Duitsland een heel stuk goedkoper dan in Nederland (en Denemarken en Zweden), dus daar nog maar eens mijn tank volgegooid.

Tenslotte moest ik nog even langs de Bordershop in het Scandinavian Park, ook in Handewitt.

Daar kun je allemaal dingen kopen die voor Scandinaviërs aantrekkelijk geprijsd zijn. Vooral drank dus. Maar dat had ik niet nodig.

Ik moest even kijken of ze pure Toblerone hadden. Die kun je in gewone winkels namelijk niet kopen om de een of andere vreemde reden. En mijn ex-Zweedse-buurvrouw is er gek op.

Gelukkig hadden ze het. Dus 2 doosjes meegenomen.

Op de parkeerplaats mijn kopje oploscapuccino uit een zakje gedronken met een lekker vers broodje  van de Aldi erbij. En om ongeveer 11.15 uur on the road again.

Het was zowaar droog en lekker rustig op de weg.

In het zuiden van Denemarken lag bijna helemaal geen sneeuw meer. Dat had ik niet verwacht.

Een stuk verderop hield ik een theepauze op een parkeerplaats langs de snelweg en daar lag nog wel behoorlijk wat sneeuw.

Na een paar uurtjes rijden kwam de Storebeltbrug in zicht. Het was toen zelfs mooi weer. De zon scheen.

Deze imposante tolbrug verbindt 2 delen van Denemarken met elkaar. Elke keer ben ik weer onder de indruk van dit prachtige staaltje bouwkunst.

Deze foto heb ik zelf genomen met mijn telefoon onder het rijden. Als je echt mooie en duidelijke foto's van de brug wilt zien, kun je beter even op de site van de brug kijken. Of even googelen.

Ruim een uur later kwam ik bij de volgende brug: de Öresundsbrug. Ook heel geweldig. Al was daar deze keer niet veel van te zien, want het was daar tamelijk mistig. 

Deze brug kennen jullie misschien wel van de TV-serie The bridge, die ik nog steeds eens moet gaan bekijken, want ik heb gehoord dat die erg goed is.

De brug verbindt Denemarken en Zweden met elkaar.

Ongeveer halverwege staat het bord dat de grens met Zweden aangeeft. Dat blauwe dingetje op de foto. ;-) Het geeft elke keer weer een speciaal gevoel als ik dat bord passeer.

Na ongeveer 10 minuten rijden in Zweden staat een McDonalds die 24 uur per dag open is. Dus daar ben ik even gestopt om een hamburgertje te eten en gratis te internetten. (uiteraard, hoe verslaafd kun je zijn)

Ik vond het grappig om het verschil te zien tussen de Zweedse en de Spaanse McDonalds.

Op Gran Canaria stonden er gewoon grote prullenbakken in de zaak waar alles tegelijk ingemikt kon worden. Zo niet in afvalscheidingsland nr.1 Zweden:

Het blijft elke keer weer verraderlijk dat je het gevoel krijgt dat je er bijna bent als je in Zweden bent aangekomen. Mijn huis staat echt heel erg in het zuiden van Zweden en dan is het vanaf waar je het land binnenkomt toch nog meer dan 200 km rijden.

En over die kleine 200 km doe je dan dus ook nog ongeveer 3 uur.

Misschien leuk om te weten: de McDonalds staat aan de Bronsgietersstraat. Heb je weer een beetje Zweeds geleerd. 

Vanaf de McDonalds begon het minst fijne stukje van mijn reis.

Het weer werd namelijk slechter en het werd vanaf ongeveer half 5 steeds donkerder. En rijden in het donker in Zweden is echt geen pretje. Zeker niet in het Zweedse spitsuur, waarin je toch regelmatig tegenliggers tegemoet komen die in je ogen schijnen, waardoor je gewoon helemaal niks ziet. Rijden op de gok dus, in de hoop dat je op je weghelft blijft en dat er geen dier uit de bossen langs de kant van de weg besluit om nu net even over te gaan steken.

Ik reed zelfs nog een tijdje achter een strooiwagen.

Ze strooien hier met zout vermengd met water, dus dat spat dan zo heerlijk op je voorruit. Joepie. Nog beter zicht. NOT.

Nou ja, om een lange 200 km kort te maken: ik ben aangekomen bij mijn huis. Niet echt in de relaxstand. Maar de aankomst maakte alles weer goed.

Het huis was warm, het licht brandde en er was een paadje naar de voordeur sneeuwvrij gemaakt.

Lang leve Inger en Gert!

Het was donker buiten, dus de door de vildsvin aangerichte ravage kon ik gisteren niet zien.

Daarover later meer.