Een week met veel emoties

En toen was ik weer thuis, terug in Nederland.
Ik zit weer aan mijn eigen tafel in mijn eigen huisje achter mijn eigen laptopje.
In plaats van in de bibliotheek in Växjö, omdat ik in 'ons' Zweedse huis geen internet had.

Het was een ontzettend rare week, vol met allerlei verschillende emoties.
Eerst heel veel stress om op tijd op het vliegveld in Weeze te komen. Pfffff, wat dat betreft is het in Zweden echt beter.  Daar is het verkeer een heel stuk rustiger en kun je stukken beter inschatten hoe lang je erover doet om ergens te komen.

Het begin van een rare week en een nieuw deel van mijn leven....

Maar goed, ik haalde mijn vlucht en landde op maandagmiddag op Småland Airport in Växjö.

Haha, dat klinkt als heel wat. Maar het is maar een piepklein vliegveldje.
En dat is nou juist ook weer heel leuk en handig. Want ik mocht de auto lenen van 'onze' Zweedse buren (ontzettend lieve mensen trouwens) en omdat ze mij niet konden komen ophalen doordat ze ergens anders naartoe moesten, hadden ze de auto op de kortparkeerplaats van het vliegveld gezet en de sleutel bij de informatiebalie afgegeven. Dat kan daar nog. En dat vind ik zo heerlijk.

Verder was ik heel zenuwachtig vanwege alle gedoe rondom het huis.
Ik was er eind augustus 2 keer geweest en wist eigenlijk helemaal niet meer zo goed hoe het eruit zag. Dus ik was hartstikke bang dat ik een verkeerde keuze gemaakt zou hebben.
Op woensdag had ik al vroeg (voor mijn doen dan) afgesproken met de huidige bewoners. Het was ongeveer een uurtje rijden en dat is in Zweden niet veel.
Ik werd ontzettend hartelijk ontvangen. Ook die mensen zijn vreselijk aardig.
We hebben samen het hele huis nog eens goed bekeken en ik mocht zelfs bij ze blijven eten.
Ook laten ze allerlei spullen voor mij achter, zodat ik op 1 november zo in het huis kan trekken zonder alvast meubels en zo te hoeven hebben verhuizen of kopen. Dat is toch ontzettend lief?

Gelukkig viel het huis niet tegen. :-)
Dus behalve dat het heel onwezenlijk voelde/voelt dat ik straks een leuk huis in Zweden heb, was/ben ik er ook heel blij mee.
Ik vind het heel spannend.
En er vliegt van alles door mijn hoofd over hoe ik het huis zal gaan gebruiken, veranderen en inrichten. Plannen genoeg in elk geval.
En emoties die alle kanten op vliegen.

De week in 'ons' huis veroorzaakte ook minder fijne emoties.....
Het was daar vooral een week van 'afscheid nemen'. Donderdagnacht sliep ik er voor de laatste keer.
En vrijdag dronk ik er mijn laatste kopje koffie op de veranda (heerlijk in het zonnetje, wie had dat gedacht?) en draaide ik voor de een na laatste keer de deuren achter mij op slot.
In november zal ik er nog 1 keer terugkomen om mijn laatste spullen daar weg te halen en mee te nemen naar mijn Zweedse huis.
En straks is het niet meer ons Zweedse huis, maar zijn Zweedse huis. En daar word ik dan weer niet blij van......

Misschien is dit stukje eigenlijk te persoonlijk om zomaar op internet te zetten. Dus misschien had ik het niet moeten doen. Maar ik wilde het gewoon even kwijt. En ik denk dat ik er niemand kwaad mee doe, dus vooruit maar.

Na 1 november ga ik jullie vast nog meer vertellen over het huis en over Zweden en over hoe het is om daar te zijn. En nog (veel?) meer foto's laten zien.
Als je het leuk vindt, kun je meelezen. En zo niet, dan laat je mijn blog lekker aan je voorbij gaan. ;-)

Speciaal voor Manon (en iedereen die mijn Afrikanen-avontuur meebeleefd heeft) heb ik nog 1 foto van mijn Zweedse huis......

P.S. Iedereen heel erg bedankt voor de lieve en bemoedigende reacties op mijn stukje van gisteren.