Terug naar Zweden, deel 2

Vanaf Scandinavian Park in Handewitt is het maar een paar kilometer tot de Deense grens.
Vroeger kon je daar gewoon doorrijden, maar nu is die grens aardig dichtgetimmerd.

Alle verkeer moet over 1 baan en mag stapvoets de grens naderen.

Daar staan ouderwetse grenswachten die paspoorten en auto's controleren. Ik hoefde gelukkig alleen maar even met mijn paspoort te zwaaien en toen mocht ik doorrijden.

Er was veel vakantieverkeer op de weg, dus al na een half uurtje Denemarken was ie daar: de eerste file.....

Een uurtje later passeerde ik dit bord: Kopenhagen nog 128 km.

Normaal gesproken doe je daar iets langer dan een uur over (als je je aan de snelheid houdt). Dat ging deze keer niet lukken.

Even later kwam de Storebeltbrug in zicht.

Op de brug passeerde ik 3 oude Amerikaanse auto's met een caravan erachter en mensen met cowboyhoeden op erin. Ik kreeg de voorste nog net op de foto.

Op de brug was het niet druk. Waarschijnlijk omdat je daar flink wat tol voor moet betalen.

Eenmaal aan de overkant van de Storebelt (Grote Belt) was het tijd voor even pauze.

Op een superdrukke parkeerplaats met een megavieze, overstroomde wc. Geen plaspauze dus daar.

Na nog wat files

en een mooie regenboog

kwam ik ruim 2 uur nadat ik het bord Kopenhagen 128 km passeerde in de buurt van Kopenhagen.

Eerst door een kleine tunnel.

Dan door een grote tunnel.

En dan de Öresundbrug op.

Aan de overkant staan de tolpoortjes. Normaal staan daar alleen hooguit een paar auto's te wachten bij de loketten waar bediening is. Maar nu stonden er zelfs rijen voor de tolpoortjes die vanzelf open gaan voor mensen met een zendertje in de auto.

De reden: grenscontroles.
Gelukkig hoefde ik ook hier alleen maar even met mijn paspoort te zwaaien.
En daarna kon eindelijk het leukere gedeelte van de reis beginnen: Zweden!
Rust, ruimte, mooie wegen en niks geen files meer.

Zelfs de lucht werd alsmaar blauwer.

En de weg alsmaar stiller en groener.
De lucht werd trouwens ook weer minder blauw.

Toen ik in de buurt van mijn huis begon te komen en het inmiddels ook al avond geworden was, stopte ik bij een pizzeria in Ryd. Daar zag ik deze regenboog.
En de grappige tafels van de pizzeria:

Met mijn pizza

en mijn boek

vond ik nog net een mooi plekje aan de waterkant voordat de zon onder ging.

Zo kwam ik uiteindelijk thuis, in mijn huis waar de vorige eigenaars weer heel goed op gepast hadden. En elke keer als ik hier kom, voelt het meer als thuiskomen dan de keer daarvoor.

Ik moest nog wel een beetje lachen om de pizzadoos.

Een klassieke Zweedse pizza. :-)