Terug naar Zweden

Afgelopen vrijdag liet ik Mevrouw Merel, die weer een nieuw nest gebouwd heeft, achter in Lelystad.

Nu kan zij haar nieuwe kindjes in alle rust gaan uitbroeden.

Ik stapte weer in mijn volgeladen autootje en ging op weg.

Eerst naar mijn overnachtingsadresje in Noord-Duitsland.

Onderweg deed ik op mijn gemakje boodschappen en stond ik bij elkaar toch wel een uurtje in de file.

Er was een hoop vakantieverkeer op weg en in Duitsland waren weer wat nieuwe wegwerkzaamheden.

Maar dat mocht de pret niet drukken, ik had geen haast.

Op zaterdagochtend kocht ik nog wat verse spulletjes, lekkere Duitse broodjes en bloemen voor mijn Zweedse buurvrouwen in het laastste plaatsje voor de Deense grens.

Ik gooide mijn tank vol met goedkope(re) Duitse benzine en begon aan de tweede helft van de reis.

Ook in Denemarken was het druk op de weg. Blijkbaar gaan er toch steeds meer mensen naar het noorden op vakantie. En geef ze eens ongelijk. :-)

Ik reed weer over de Storebeltbrug en de Öresundbrug. Elke keer weer ben ik onder de indruk van die enorme bouwwerken. Prachtig. Ik hou van grote bruggen. 

Alleen jammer dat het zo duur is om er overheen te mogen.

Langs mijn route ligt de stad Lund. En daar woont een van de ambassadrices van het inktvisjesproject.

Dus ik had haar gevraagd of ik de 18 naar mij gestuurde inktvisjes even bij haar langs mocht brengen. 

Dat mocht.

Ik had haar via sms laten weten hoe laat ik er ongeveer zou zijn. Ik parkeerde mijn auto in de straat en pakte de doos met inktvisjes. Toen zag ik haar al staan op de stoep voor het huis waar ze woont. 

We stelden ons aan elkaar voor, ze pakte de doos van mij aan, zei dankjewel, we maakten een heel kort praatje en..... ze verdween weer naar binnen. 

Tja, dat kom je wel vaker tegen in Zweden. Laten we het maar op verlegenheid en bescheidenheid houden. 

Bij sommige Zweden heeft het tijd nodig voordat ze je binnenlaten. 

Nou ja, geen foto van de overdracht van de inktvisjes dus. ;-)

Het laatste stukje van de reis was weer het mooiste. Ik rijd speciaal een stuk binnendoor om te kunnen genieten van het landschap.

Ik kwam weer langs Rönnebodaån.

Dat is trouwens geen plaats, maar een riviertje.

En nu regende het niet, dus ik stopte nu iets langer dan de vorige keer om een paar foto's te maken.

Zo mooi is het daar. En dan kun je op de foto's niet eens zien hoe STIL het er is.

Ik ging gelijk even langs Inger en Gert, want ook Urshult, waar zij nu wonen, ligt op de route. 

Daar mocht ik wel binnenkomen, kreeg ik een kopje thee met lekkere zelfgebakken appeltaart en werd ik bijgepraat over de laatste nieuwtjes uit de buurt.

Daarna nog een klein stukje rijden en toen was ik weer bij mijn tweede thuis.

De buren zagen mij en heetten me welkom. Ja, het voelde echt als thuiskomen.

In de tuin stond van alles en nog wat op mij te wachten, maar daarover vertel ik de volgende keer.