Vanmorgen was ik uitgenodigd door een buurvrouw verderop in de straat om koffie te komen drinken.
Tegelijk met mij had zij ook mijn overburen uitgenodigd, die ik alleen nog maar een keer vluchtig ontmoet had.
Ik wist dat mijn overbuurman aan het dementeren was. Dat had ik al van anderen gehoord.
Ik had hem ook al een paar keer voorbij zien schuifelen, want echt goed lopen kan hij niet meer.
Maar vanmorgen tijdens de koffievisite maakte ik voor het eerst van mijn leven van dichtbij mee wat dementie met mensen doet. En ik ben er erg van geschrokken.
Ik weet niet of ik het erg moet vinden voor de buurman. Ik heb geen idee of hij nog weet in wat voor toestand hij verkeert. En of hij daaronder lijdt.
Maar wat een medelijden heb ik met zijn vrouw!
Met heel veel liefde en vooral heel veel geduld zorgt zij voor haar man.
Maar eigenlijk leeft zij dag en nacht met een kind dat niet wil luisteren.
Als hij iets wil, kan hij niet duidelijk maken wat hij precies wil.
Als hij iets moet of wil doen, lukt het hem niet zonder hulp.
Hij praat wartaal. (ik dacht dat het aan mij lag, dat ik hem niet verstond, maar toen ik tegen de buurvrouw zei dat ik moeite had om hem te verstaan, zei ze dat hij ook niet te verstaan was, zo erg)
Hij is niet meer zindelijk.
Hij wordt boos als de buurvrouw hem ergens mee wil helpen.
......
En sinds kort is hij ook 's nachts aan het spoken.
Ik vraag me echt af hoe lang de buurvrouw dit nog gaat volhouden. Want overdag is het volgens mij al een mega-inspanning en als je dan ook nog 's nachts uit je slaap gehouden wordt.....
Ik zit achter mijn bureau en zie aan de overkant hun schattige huis.
Het ziet er zo romantisch en lieflijk uit.
Maar wat een ellende gaat er achter die voordeur schuil.
We zaten vanmorgen zo gezellig aan de koffie en je kon duidelijk merken dat de buurvrouw ervan genoot om even onder mensen te zijn waar ze wel een gesprek mee kon voeren.
En toen stond de buurman op en wilde naar huis. En wat we ook deden om hem op andere gedachten te brengen, niks hielp. Dus daar gingen ze...... zo sneu om te zien.
Later kwam hij terug. In zijn onderbroek en met 1 schoen, aan zijn verkeerde voet.
De buurvrouw was hem heel even uit het oog verloren.....
Pfffff, wat een narigheid. Ik moest het even kwijt.
17 opmerkingen:
wat een triest verhaal zeg en wat vreselijk voor je buurvrouw , ja man je liefde die zo aftakelen gaat lijkt me vreselijk om dat te moeten meemaken .
Het is heel erg, dementie. Ik heb het van dichtbij meegemaakt, het doet zoveel met de partner en in beginsel ook met de patiént zelf. De tante waar ik heb over heb was echt al heel ver heen, maar heeft zélf besloten te stoppen met eten en drinken. Met haar laatste krachten heeft ze dus toch zelf de touwtjes in handen gehouden.Ik heb diep respect voor de partners, dat geldt ook voor jouw buurvrouw.
Wat triest inderdaad en wat fijn dat ze genoten heeft van je bezoek. Mijn oma had het ook al op jonge leeftijd. Het is zo erg om te zien dat ze vaak hun eigen partner niet meer herkennen en soms ook heel agressief kunnen reageren. Wat zal jouw buurvrouw moe zijn, ze kan hem nooit alleen laten en heeft dus maar weinig tijd voor haarzelf. Pascale X
Zowel triest als knap, knap dat zijn vrouw voor hem blijft zorgen ! Knap dat andere buurvrouw hen nog uitnodigt!
Knap van jou, want jij gaat die mensen ook proberen helpen, ben ik zeker van
Dementie is inderdaad echt vreselijk, voor beide partijen. Ik heb er dagelijks mee te maken met mijn werk en het raakt mij nog steeds, diep. Ik heb echt heel veel respect voor mensen die hun partner zo lang mogelijk zelf verzorgen. Je bent echt 24uur per dag bezig de ander te begeleiden en in de gaten te houden, je komt nauwelijks toe aan je eigen zorgen/emoties. Heftig!
Ik hoop echt dat het mij bespaard blijft!
oef wat een ellende inderdaad.... Erg sneu voor de vrouw om zo je man te zien veranderen in idd een klein kind. Zo'n trieste situatie.....
Nou, heftig om te zien lijkt mij. Ik heb het zelf nooit van dichtbij echt meegemaakt, gelukkig. Misschien kun je af en toe voor haar iets liefs doen, als de gelegenheid zich aandient.
Dementie is vreselijk voor alle partijen! Ik werk in en zorginstelling en zie het regelmatig van dichtbij, heel triest!
Ik werk op een afdeling met 21 dementerenden en het blijft ook voor mij na al die jaren in de zorg nog steeds moeilijk om mensen zo te zien afglijden naar een laatste levensfase van apathie. En vooral ook voor de naaste familie is het vaak heel zwaar!! Na ga ik vliegen want het werk wacht en nog steeds met veel plezier, hoor!Groetjes Linda
Heel verdrietig om zo'n proces te moeten meemaken. De oma van mijn man heeft ook jaren bij hun in huis gewoond, tot het niet meer ging. Het was niet alleen ellende hoor, er zijn ook goede herinneringen. Het is ook heel moeilijk om de beslissing te moeten nemen dat iemand niet meer thuis kan wonen.
Dit blogje is mij uit het hart gegrepen, mijn vader en mijn oma zijn dement geweest, ik weet het dus als geen ander.
Maar deze buurvrouw kan, als ze dat wil, natuurlijk hulp krijgen hoor. Ik vond toen de opvang voor mijn vader, hij ging uiteindelijk wel 4 dagdelen weg naar een verzorgingstehuis voordat hij helemaal opgenomen werd in een verpleeghuis, heel erg goed. Zeker mijn moeder kreeg lucht en kon iets voor zich zelf doen.
Maar het blijft natuurlijk triest en erg verdrietig.
groetjes
Wietske
He bah! Dementie is inderdaad een grote ellende. Het lijkt me dat je er zelf op een gegeven moment niet veel last meer van hebt als je heel erg dement bent. Maar tot het zo ver is lijkt het mij vreselijk om te weten dat je dingen niet meer weet... En ook voor de partner lijkt het me verschrikkelijk zwaar. Je hele leven staat dan eigenlijk in dienst van iemand die in veel gevallen je hulp niet lijkt te waarderen. Ontzettend sneu zeg!
Naar hè als je het eens van zo dichtbij meemaakt...het is een vreselijke ziekte. Weet ook niet in hoeverre de "patient" besef heeft van zijn/haar situatie. Heb wel begrepen dat ze zg "heldere momenten" hebben.
Is er in Zweden ook een soort van thuiszorg voor dit soort situaties?
Je buurvrouw moet toch af en toe kunnen opladen om het aan te kunnen?
groetjes,
Letty/Elle-Bee
Dementie is een vreselijke ziekte. Op diverse manieren heb ik er wel mee te maken gehad. Ik vind het altijd enorm moedig hoe lang partners hun partner blijven verzorgen. Het is heel zwaar.
Het zal niet de eerste keer zijn dat er eigenlijk te laat hulp komt en de partner/mantelzorger uitgeput is.
Lieve groet,
Gerry
Dementie is dramatisch.
Heb het van dichtbij mee gemaakt.
snap dat je dat even kwijt wil, het maakt enorme indruk.
liefs, Ellen
Ja,heel herkenbaar!
Ik heb jaren op een verpleegafdeling gewerkt voor demente bejaarden.
De zorg voor zo'n iemand thuis is erg moeilijk!
Vaak houden ze dit ook niet lang vol.
Ik hoop dat je buurman snel een plekje vind,zodat buurvrouw ook weer haar leventje op kan gaan pakken.
Veel liefs, Juliëtte
Ook ik heb jaren met demente gewerkt in allerlei gradaties ,het is een vreselijk slopende ziekte ,maar ook voor de naaste erg zwaar ,je komt als het ware in een rouwproces ,fijn voor de buurvrouw als ze af en toe met iets mee kan doen zoals jullie koffiedrinken zo samen ,lieve gr marloeskreatief
Een reactie posten